Meandermagazine

Hans Puper interviewde H.C. ten Berge over zijn nieuwe bundel ‘Een kinderoog’. Ten Berge: ‘De herinnering als zodanig berust op een werkelijkheid van toen: van de vijf onderwijzende broeders – die uitstekend lesgaven – waren er twee die zich aan pedofilie schuldig maakten.’

Peter Vermaat merkt op dat de gedichten in ‘Uitlichten’ van Emma Crebolder weinig aan de verbeelding overlaten: ‘Mogelijk kan een tachtigjarige de zware hamer van de taal niet meer voortdurend optillen en laten vallen, wellicht weegt een woord al snel teveel om het nog van het blad te kunnen vegen, wie weet zingt een melodie nog in je hoofd waarbij je alle klanken al verloren bent.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het achtenvijftigste antwoord komt van Onno-Sven Tromp.

In de bundel ‘Minieme gebaren/Minym ferweech’ van Peter van Lier zijn de gedichten ook vertaald in het Fries. Maurice Broere buigt zich over de Nederlandstalige gedichten: ‘Peter van Lier laat je kijken naar de natuur en je omgeving. De neerslag van het kijken vind je terug in de gedichten die hij op een eigen manier vormgeeft door woorden een plaats te geven die je als lezer niet verwacht. Die plaatsing is wel functioneel, omdat het spanning geeft in het vers en omdat woorden extra nadruk krijgen.’

‘Onze dichtkunst is een soort Mesopotamië geworden’, aldus Rogier de Jong, ‘het tweestromenland waarin ooit Babylonië lag – het land dat zo verwaand was dat het door God werd gestraft met een spraakverwarring.’ De calvinistische hang naar matigheid en ‘ontbeelding’ zit diep in ons dna. De uitdrukking ‘verbeeld je maar niets’ spreekt boekdelen. De literatuur, en met name de poëzie, is voor die soberheid niet gespaard gebleven.

Marc Bruynseraede in een vermakelijke column over onze vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Met behulp van de Jezuïeten, Libert vander kerken, een wit konijn en een hoge hoed, wat mosterd, lost hij het mysterie op: 'Poëzie is, in essentie, verborgen schoonheid.' Meanderende gedachtenkronkels misschien, schone schijn wellicht, een achterpoortje waardoor juffrouw A. nog net weet te ontkomen.