Meandermagazine

Peter Vermaat boog zich over ‘Het boek der beelden - Das Buch der Bilder’ van Rainer Maria Rilke, in de vertaling van Gerard Kessels. In deze bundel staan een groot aantal van Rilkes mooiste en beroemdste gedichten. Vermaat richt zich op de vertaling en de kenmerken ervan. Hij begrijpt dat Kessels de muzikale toon van het origineel overeind heeft gehouden door gebruik te maken van rijm en klankherhaling. Hij toont daarnaast aan dat dit soort principiële keuzes altijd consequenties hebben.

In het calvinistisch deel van de Lage Landen tonen we geen grote gevoelens, geen grote woorden. Ironie in de poëzie komt in grote lijnen neer op het zachtjes bespotten van emoties door er badinerend over te schrijven. Zelf is dichter Rogier de Jong ervan doordrongen dat echte poëzie een ziel heeft. Hij gaat ons – met een zaklantaarn – voor in Letterenland.

Het gebeurt niet vaak dat we een inzending krijgen met rijmende gedichten die goed zijn. Bij André Meulman is dat wel het geval. Het rijm is onnadrukkelijk, niet geforceerd en heeft een stuwende functie, de dichter hanteert het goed. Ook het metrum is verzorgd, bovendien is de inhoud origineel, vermakelijk en doeltreffend. Deze schrijver weet wat hij doet.

Aan oud-recensent Romain John van de Maele vroegen we of hij de connectie tussen poëzie en schilderkunst eens wilde aantonen met concrete voorbeelden. Hij doet dit door zich te focussen op schilderijen van Rik Wouters en Roger Raveel die 'vertaald' werden door Bernard Dewulf en Jo Gisekin. Het commentaar van Romain John van de Maele.

Een bundel is voor dichter Anke Senden onvermijdelijk één geheel, als een lichaam. De uiteindelijke woorden, datgene wat de lezer ziet, vormen dan in feite niet meer dan de huid rond dat hele levende geheel. Een tekst is voor haar pas af als ze het gevoel heeft dat de woorden die voor haar staan die huidlaag weerspiegelen.

Het is logisch dat Egbert Rietveld -als predikant- dicht over God en liefde in ‘Dichter bij verwondering’. Tom Veys merkt op dat hij dit doet in toegankelijk taal en dat de dichter authentiek aan het woord is. ‘De korte versstructuur, het helder talige en vaak de herhaling van een beginzin zijn enkele kenmerken van de schrijfstijl van Egbert Rietveld. De enjambementen in de korte verzen zijn goed uitgewerkt.’