Meandermagazine

Met Merel van Slobbe onderzoeken we de recensie van haar bundel 'De maan schijnt feller in de metaverse', door Æde de Jong. De bundel onderscheidt zich doordat deze als thema de digitale wereld heeft en als inhoud niet alleen poëzie, maar ook essays. De cultuur van het internet komt terug in de taal en in de vorm. Van Slobbe geeft aan dat de zoektocht naar een zachte technologie voor haar een belangrijke draad vormde bij het schrijven van de bundel.

Jean Pierre Rawie over de misvatting van ‘light verse’, hoe een strakke vorm geen beperking is maar een verrijking, de Nederlandse neiging iedereen in een hokje te plaatsen, het raadsel van een geslaagd gedicht, uiterste concentratie, hoe je steeds minder te zeggen hebt naarmate je meer hebt gezegd, de moedertaal en vertalingen en de eigentijdse behoefte oorspronkelijk te zijn.

Onder de redactie van Piet Gerbrandy, Mathijs Sanders en Carl de Strycker kwam het ‘Handboek H.C. ten Berge’ uit. Onno-Sven Tromp verdiepte zich erin: ''Zoals je poëzie kunt opvatten als een tot mislukken gedoemde poging om het onzegbare te zeggen, zo kun je 'Ten Berge handboek' beschouwen als een tot mislukken gedoemde poging om een ongrijpbare dichter te (be)grijpen.''

Wij wensen u een gelukkig nieuwjaar!

In een longread bespreekt Peter Vermaat het verzamelde werk van Ingmar Heytze: ‘Voor jou altijd alles’. Hij vindt de poëzie van Heytze zonder twijfel onderhoudend, maar zegt ook: ‘Het is klein leed dat de klok slaat, Heytze is geen dichter die de lezer net zo lang te grazen neemt tot de rafels erbij hangen.’

Je kunt J.H. van Dijk geen ‘vergeten dichter’ noemen, want op enkele lezers na heeft niemand zijn werk gekend. Zijn poëzie fascineerde Jan van der Vegt omdat ze in het post-experimentele poëzieklimaat van de jaren ’60 een eigen stem liet horen. Hij verbond agressieve natuurkrachten en seksualiteit met de technische krachten die de kosmos bereikbaar maken en de wereld bedreigen.