Recensies

De nieuwe bundel van Pieter Sierdsma gaat erover om het leven als een reis vol verwondering te beschouwen en heeft als titel ‘Onderweg.’ Ivan Sacharov merkt op: ‘’In het groot begrijpen we het wel. Maar dat ook in het kleine, in het schijnbaar onbenullige, bijna onmerkbare, het leven voorbij gaat, vergeten we meestal. Als archivaris van ‘het bijna ongemerkte’, is Sierdsma een ster.’’

In de bundel ‘Archipel’ van Geert Jan Beeckman lezen we in diverse cycli over de eilanden van de mens die samen de archipel vormen van het bestaansbesef van de dichter. Onno-Sven Tromp komt pareltjes van regels tegen, maar vindt ook dat het bespelen van het bombastische register door Beeckman wel wat minder mag. 'Wanneer hij zijn poëzie wat minder verheven en juist wat aardser laat zijn, zal dat voor de lezer een verademing zijn.'

Jeroen van Wijk is niet onder de indruk van de tweede bundel van Anne-Marijke Claeys. ‘’In een goed gedicht verdwijnt de dichter tot op zekere hoogte achter het gedicht, maar in de bundel ‘Meer licht’ is de dichter te vaak op voorgrond aanwezig waardoor er aan het einde van het lezen weinig memorabel overblijft.’’

Het halfjaarlijkse tijdschrift, ‘Het Liegend Konijn 2024/1’ (samengesteld door Jozef Deleu), heeft weer een verrassende inhoud volgens Maurice Broere. Hij vindt het een feest als de uitgave verschijnt. Nieuw werk van gevestigde dichters wordt afgewisseld met werk van onbekende dichters die hun debuut nog niet hebben gemaakt.

Astrid Lampe won dit jaar de P.C. Hooft-prijs, de voornaamste oeuvreprijs voor Nederlandse literatuur. Rond dezelfde tijd kwam er een nieuwe bundel uit: ‘Zachte landing op leeuwenpootjes’. Peter Vermaat vindt dit op een bepaalde manier veelzeggend: ‘Een kunstwerk is autonoom en staat als het goed is los van intenties. Alleen het resultaat doet ertoe en de achting van de beschouwer dient verdiend te worden door middel van intrinsieke kwaliteit.’

Iris van de Wetering is enthousiast over de dikke bundel ‘Kopwolven’ van Martin Knaapen en Marcel Herms: ‘Deze bundel is een introspectief onderzoek naar de dichter zijn houding en gedrag. Elk deel is een reflectie, geen absolute waarheden, maar eerder kronkels van gedachten, fragmenten van herinneringen, beelden, schetsen, van een man die een reis maakt. Herms heeft gezorgd voor abstracte, intense, illustraties die verschijnen na elk gedicht.’

Rivqa Kriek publiceerde haar werk tot nu toe uitsluitend op Instagram. Tom Veys recenseert haar debuutbundel ’De uitgesproken stilte': 'Inhoudelijk denkt Kriek na over relaties. Ze doet dit op een fascinerende manier. Daarbij hanteert de dichter, zoals eerlijk vermeld, toegankelijke taal. De dichter speelt vaak met principes en legt die op de eigen leefwereld. Dit is origineel, vooral op het vlak van de beeldspraak.’

Paul Roelofsen bespreekt ‘Minder in het echt’, de tweede bundel van Marc Lonneville. Hij constateert ‘dat het voor een aanzienlijk deel een taalexperiment is, waarbij werkelijkheid en schijn elkaar opzoeken en zich zowel met elkaar vermengen als zich van elkaar verwijderen.’ Maar ook dat er een deel is dat aangenaam ontvankelijk is.

Douwe Wilts bespreekt de bundel ‘Groene glans’ van Dinie Sophie Fintelman: ‘Met de voortdurende terugkeer van oorlog en lieveheersbeestjes – zij het gerepresenteerd in verscheidene beelden – hebben we een element te pakken, waarmee Fintelman de bundel tot een geheel maakt. Een element, inderdaad: om de compositie nog strakker te maken laat Fintelman diverse beelden terugkeren, zoals schapen met blauwe vlekken in de vacht.’