Recensies

Je zadelt een vlinder is de derde dichtbundel van Henry Sepers en een van de eerste uitgaven van de nieuwe uitgeverij Magonia. Hij bestaat uit drie afdelingen: ‘Arfeuille’, ‘Ars, kerkhof’ en ‘Zij, wij’.
De kwaliteit van de gedichten wisselt nogal. Soms lijkt Sepers te denken dat zijn metaforen uitleg behoeven.

In "wat gebeurt is maar de helft van het verhaal" bespreekt Lambert Wierenga op de manier die we van hem kennen van zijn beschouwingen voor Meander Klassiekers en uit zijn boeken Zo werkt poëzie en Ziezo Poëzie! twaalf gedichten van Menno van der Beek.
Aan de besprekingen gaat een essay vooraf waarin Wierenga uitgebreid ingaat op Van der Beeks poëtica.

In 2012 vertrok dichter Hanneke van Schooten voor een jaar naar Schiermonnikoog. Daar ontstond de bundel Getijden, 42 gedichten die elk bestaan uit twee kwatrijnen, ingedeeld in een ruim een jaar overspannende cyclus van winter-voorjaar-zomer-herfst-winter. Het is één lange queeste naar een geliefde ander, steeds hernomen zoektocht en ontmoeting ineen. Van Martien Frijns werden dertig foto's opgenomen, waarvan er tien werden afgedrukt op een dubbele pagina. Ze hebben niets toeristisch, doen het vrijwel zonder mensen, de fotograaf had vooral oog voor wisselende ritmische patronen en structuren. Tekst en beeld gaan nooit op elkaar in, maar passen desondanks uitstekend bij elkaar. In alle opzichten een prachtig boek.

De witte pauw is de vertaling door Frans De Haes van Le paon blanc van Jo Gisekin, een bundel die geïnspireerd werd door foto's van Annouk Westerling. Het is een prachtige uitgave: mooi papier, mooie letter, je zou de bundel aan iemand van wie je houdt cadeau willen doen. De foto's zijn adembenemend mooi. Alleen jammer dat de dichteres boven haar macht greep.

Ben je werkelijk een poëzie gourmet, dan ben je bijna verplicht om de poëzie van Geert van Istendael te proeven. Hij gunt je in Het was wat wasniet alleen het genot je weg te kunnen laten drijven op zijn taalmuziek, hij geeft je nog inhoud ook. Niet alleen je gevoel wordt aangesproken, ook je denken.

Acedia is een keuze uit de gedichten van Erik Lindner en bevat ook een aantal nieuwe. De bundel (uit 2014 en tot nu toe ten onrechte vrijwel onbesproken) toont opnieuw aan dat Lindner een belangrijk dichter is. Taal schiet voor hem tekort: ‘Woorden zijn doof. Stom is hun horen / terwijl onderweg de samenhang ineenvalt’. Veel dichters hebben zich daarover al gebogen, maar het gaat er natuurlijk om wat Lindner ermee doet en dat is niet gering.

Literator Hans Werkman verzorgde voor de mooie Prominentreeks van de Baarnse uitgever Tiem een deeltje over Kees van Duinen, een protestants-christelijke dichter wiens werk nauwelijks bekend geworden is, maar die het in ieder geval volgens Wim Hazeu verdiende uit de marge van de literatuur te worden gehaald. Lidy van Eijsselsteijn, Reinold Kuipers en C. Rijnsdorp lieten zich al veel eerder in positieve zin uit.

Anneke Brassinga bracht in Grondstoffen ruim drieëntwintig tussen 1998 en 2014 geschreven verspreide teksten bijeen: een enkel krantenartikel, columns en essays, verschillende op verzoek geschreven gelegenheidsbijdragen. Het zijn vanuit haar persoonlijke leeservaring geschreven stukken over het schrijver- en kunstenaarschap, over poëzie in het algemeen en over specifieke dichters en gedichten in het bijzonder, over schrijvers van vroeger en nu. In alle teksten etaleert Brassinga een bijzondere, heel eigen dienstbaarheid aan de taal en de verbeelding, die zich in wederkerigheid aan haar schatplichtig mogen weten, want haar taalgebruik is op een volstrekt vanzelfsprekende wijze superieur.

Bette Westera (tekst) en Sylvia Weve (beeld) verdienen diep respect voor de manier waarop ze met Doodgewoon een prachtige dichtbundel voor kinderen over de dood hebben gemaakt. Een kunstwerk. Het is niet alleen een heel mooi en leerzaam boek, het is een noodzakelijk boek. En je zou wensen dat elke zichzelf serieus nemende dichter voor volwassenen zoveel verbeeldingskracht had en zo'n sterk taalgevoel.