Recensies

Ingmar Heytze publiceerde met De veertig van Heytze (ondertitel: 'Van Achterberg tot Wigman, de favoriete gedichten van Ingmar Heytze') een van de aardigste bloemlezingen die ik in lange tijd gelezen heb. Dat komt niet alleen door de keuze van de gedichten, maar vooral door de manier waarop Heytze ieder gedicht inleidt of van commentaar voorziet.

Zelden is de laatste jaren een debuut zo succesvol geweest als dat van Lieke Marsman, die als twintigjarige haar eind 2010 verschenen bundel Wat ik mijzelf graag voorhoud (3.000 verkochte exemplaren) bekroond zag worden met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Liegend Konijn Debuutprijs 2011 en de Buddingh'-prijs 2011. Drie jaar later, keurig op schema dus, is daar met De eerste letter dan Lieke Marsmans tweede bundel en niets wijst erop dat ze door al die hoge verwachtingen van haar stuk gebracht is. Van enige verkramptheid is geen sprake. Natuurlijk is zij nog altijd heel jong, maar de inmiddels tot de redactie van Tirade toegetreden dichteres schrijft met een opmerkelijk zelfvertrouwen, met enig 'gezag' zelfs.

In Wij totale vlam van Peter Verhelst is de poëzie een poging om zichtbaar te maken wat alleen woordeloos uit te drukken is, door te zijn. Maar is de ander daar ook? De titel geeft de bevestiging. De bundel is een ode aan het leven, aan de liefde, en aan alles wat daarmee in tegenspraak lijkt.

Al laat Max Temmerman in Bijna een Amerika een continent aan poëzie liggen, er is in deze bundel ook veel goeds. Zo kun je niet treffender uitdrukken wat iemand die gestorven is voor je betekend heeft, dan Temmerman in het gedicht 'Blauwdrukken' doet.

In Eigen Terrein neemt Bert Bevers de aandachtige lezer mee doorheen zijn poëtisch universum. Tijd en ruimte worden overgoten met een erudiete kennis van kunst en cultuur.

Nadat ik de dichtbundel had dichtgeslagen, peinzend over de tot mij genomen poëzie, besefte ik ineens hoe goed de omslag en de illustraties van Annet Muller bij de gedichten pasten: Het zal de leeftijd zijn van Arjan Keene is huiselijke poëzie bij uitstek! Op de omslag zie je een man, shawl om, boek in de hand, die evenals de poes/kater achter hem verstoord opkijkt van de bank of het bed waarop hij ligt.

Van Domweg gelukkig, in de Dapperstraat, de bekende bloemlezing van C.J. Aarts en M.C. van Etten, is de grens van 200.000 verkochte exemplaren inmiddels ruim overschreden; nog een paar jaar en de teller staat op 250.000. Wat een arsenaal aan potentiële poëziekopers!

Peter Knipmeijers Opgelapt schilderwerk verscheen nog in 2013, maar mag nu al verklaard worden tot de leukste bundel van 2014. Ollekebollekes letterlijk enten op schilderijen van grote meesters, je moet maar op het idee komen. Kostelijk werk.

Mark Meekers voegt niet veel toe aan de kennis over haiku met zijn Hink-stap-sprong, essays over haiku. Hij heeft het werkje bedoeld als stof voor discussie. Hierbij komt hij niet verder dan het weergeven van een handvol meninkjes over het genre.