Recensies

In Vleugels van cement toont Edith de Gilde een grote beheersing van haar materiaal. Taal is dienstbaar, maar wordt nooit ondergeschikt. De Gilde heeft het talent haar gedichten als volkomen vanzelfsprekend te laten overkomen. Zij is nooit cynisch of bitter of zelfs maar onverschillig, al brengt haar nuchterheid wel een zekere distantie mee die aan een haast klassieke gemoedsrust doet denken. Joop Leibbrand stelt vast: een rijke en wijze bundel.

Soms zijn er van die bundels die je om uiteenlopende redenen tot wanhoop drijven. Meestal is de inhoud de reden. Poëtische gedachten maken nog geen poëtische gedichten. In het geval van Het uur van de pad van Liesbeth Lagemaat is dit zeker niet het geval. De bundel is te overladen. Na een tijdje gaat het associatieve haasje-over zichzelf voor de voeten lopen.

Kees Godefrooij vraagt zich bij de lectuur van Wouter van Heiningens bundel Zolang de wind in maart graven beroert af voor welk publiek van poëzielezers dit geschreven werd. Er is geen moment sprake van enige uitdaging, niets prikkelt de zinnen.

Het zijn in Dit verblijf van Eric Vandenwyngaerden veelal losse flarden die boven het maaiveld uitsteken, plus een aantal teksten die zeker de moeite waard zijn. Is dat voldoende om een bundel te dragen? Er is nogal wat verschil in kwaliteit, maar men dient een dichter te beoordelen op zijn beste gedichten en goede poëzie is zeker in deze bundel te vinden.

Wie Leonard Nolens' in Manieren van leven verzamelde poëzie heeft gelezen en dan nog eens terugkeert naar de flaptekst, moet vaststellen dat de daar gegeven typering dat we te maken hebben met veeleisende poëzie met een opvallend persoonlijke, expressieve component, juist getroffen is. Alleen is de vaststelling dat 'een lichte vorm van retoriek niet wordt geschuwd' een duidelijk understatement.

In de Bordeauxreeks van de Dordtse uitgeverij Liverse verscheen enige tijd terug in een tweetalige uitgave Femenismo van de Engelse dichteres Joanne Limburg. Vertaler Kees Klok laat kennismaken met een dichteres die zeer de moeite waard is.

De Kleinmansuite van Martin Carrette is een lezenswaardige bundel, maar fraaie vondsten worden soms teniet gedaan door dooddoeners en mooie gedichten verliezen aan charme vanwege misplaatste beeldspraak.

Wat een fantastische bundel is Snijderseiland van Juliën Holtrigter. Al die dwarsverbanden tussen de gedichten, kaleidoscopisch. De helderheid, de bondigheid, de zachte ironie, het verbluffende vakmanschap.

In bijna alle gedichten van Hersenneerslag van Geert Jan Beeckman duikt een negatie op waardoor het geheel een donkere ondertoon krijgt die scherp contrasteert met zijn focus op licht en zien. De gedichten moeten het vrijwel zonder interpunctie stellen en in bijna iedere zin wordt gespeeld met de syntaxis. Zoveel taalnadruk gaat ten koste van de inhoud.