Recensies

Bert Bevers spreekt in de bundel ‘Bedekte termen’ in orakeltaal volgens Hettie Marzak. Ze vindt de gedichten raadselachtig en magisch. De ingewikkelde wijze van formuleren ligt als een sluier over de gedichten heen.

Yvette Rombouts debuteert met ‘Menselijkheid in het openbaar’. Het onderwerp zijn mensen die aan de rand van de samenleving verkeren. Hoe sympathiek het idee ook is, Peter Vermaat is van mening dat de boodschap die de dichter wil overbrengen ongeschikt is voor poëzie.

Tom Veys is onder de indruk van de bundel ‘Het voorland’ van Herman Leenders. In deze beeldrijke poëzie is er ‘het traag dansen op soms lugubere gedachten in een voorland.’

De heruitgave van Slauerhoffs ‘Oost-Azië’ door fotograaf Marco van Duyvendijk is een mooi gebonden exemplaar. De foto’s maken verbinding met de tekst, volgens Peter Vermaat, maar zijn gelukkig een aanvulling en geen invulling.

Ivan Sacharov vindt het jammer dat Anne Nederkoorn in de bundel ‘Vitaal tussengeluid’ in onpersoonlijke taal juist een afstand schept: ‘Ook op papier kun je immers stilte – waarin tussengeluiden te horen zijn – wegpoetsen door te veel te praten.’

Herbert Mouwen bespreekt ‘Hier’ van PC Hooftprijswinnaar Eva Gerlach en constateert dat de lezer flink aan het werk moet: ‘De aanwezigheid van een anekdotische laag in de gedichten maakt haar gedichten in eerste instantie toegankelijk. Daarna kan het lezen en interpreteren van haar poëzie problemen geven.’

In de bloemlezing ‘Mateloos verlangen’ staan veelkleurige gedichten over diversiteit. De kwaliteit is wisselend volgens Kamiel Choi: ‘Er staan pamflettistische teksten in waar ik geen poëzie in zie, maar ook brokken taal die beklijven.’

In ‘Brandende kevers’ heeft Tomas Lieske zelf een keuze gemaakt uit eigen werk. Aede de Jong merkt op dat de bundel minder dient als verzameld werk, omdat de gedichten hernomen zijn. Over de thematiek van Lieskes poëzie zegt hij: ‘’Die is verrassend zwaar voor iemand die een derde van zijn oeuvre als ‘sterke verhalen’ betitelt.’’

Filip Rogiers debuteert als dichter met de bundel ‘Nagenoeg’. Douwe Wilts vindt dat de poëzie afstanden overbrugt: ‘In tijden van polarisatie laat Rogiers zien dat de twee kampen, de fatsoenlijken en de onfatsoenlijken in taal één kunnen zijn.’