Meandermagazine

Douwe Wilts bespreekt de bundel ‘Groene glans’ van Dinie Sophie Fintelman: ‘Met de voortdurende terugkeer van oorlog en lieveheersbeestjes – zij het gerepresenteerd in verscheidene beelden – hebben we een element te pakken, waarmee Fintelman de bundel tot een geheel maakt. Een element, inderdaad: om de compositie nog strakker te maken laat Fintelman diverse beelden terugkeren, zoals schapen met blauwe vlekken in de vacht.’

In eerste instantie waren de gedichten van Rivqa Kriek alleen voor haarzelf en dus zijn ze behoorlijk persoonlijk en ongefilterd. Totdat iemand zei, ‘wil je niet iets serieus hiermee doen?’ Dichten is iets waar ze veel artistieke vreugde uit haalt, en wat ze nu graag met mensen deelt. Naast dichten maakt Rivqa ook veel kunst.

Zo’n tien jaar geleden liet Judith Herzberg haar lezers kennismaken met de Hopla, een zeer kort, maar raak geformuleerd gedicht. Het derde deel hiervan heeft als titel: ‘Bijna 90 Hopla’s’ en wordt besproken door Hettie Marzak: ‘Verdriet en humor met raffinement samen in een klein gedicht ondergebracht, dat is de sterkte van Herzberg. Haar beeldspraak is nooit afgesleten en haar ideeën en invallen zijn verfrissend origineel. Ook heeft ze geen grote onderwerpen nodig om grote gevoelens over te brengen.'

De spelling van het woordje ‘tragiese’ brengt Ko van Geemert onmiddellijk terug naar de tijd van het Zondagsdichtersfestival in 1975, georganiseerd door het Amsterdamse literair café De Engelbewaarder in samenwerking met Het Parool, met daaraan verbonden een dichtwedstrijd met thema Amsterdam. Mooie, zij het wat onscherpe herinneringen aan zijn kortstondig zondagsdichterschap en de plagerijen over het rijmen van Jan Kal.

De tweede bundel van Wim Vandeleende heet: ‘Onbereikbaar voor commentaar’, hierin staat een ‘hij’ centraal. Jan van Gulik leest de titel als een waargemaakte belofte: ‘’ We leren deze ‘hij’ voornamelijk kennen door zijn angstige reacties op externe invloeden .Wij kunnen de dialoog niet aangaan met deze onbekende, hij is onbereikbaar voor commentaar. Het resultaat is dat ik de sociale angst van deze ‘hij’ niet kan mee-ervaren. Dat vind ik jammer.’’

Jacques Hamelink geldt als een moeilijke schrijver. Zijn stijl is vaak exuberant en barok, ‘windwaarts, wortelher’ om de titel van een bundel te citeren. De taal als gewas is een fascinatie die al vanaf zijn eerste prozawerk doorklinkt. De streng protestants christelijke achtergrond van zijn jeugd zal van invloed zijn geweest op zijn zoekende beschouwelijke poëzie. Deze werd erkend met de Constantijn Huygenprijs.