Meandermagazine

Jeroen van Wijk bespreekt de bundel ‘Licht happen’ van Hedwig Du Jardin: ‘De bundel is gevuld met kwalitatief prima gedichten, maar is inhoudelijk niet heel vernieuwend. Het bevat interessante uitgangspunten en observaties die helaas nooit tot hun volle potentie worden uitgewerkt.’

Wie zit er achter het podium (4)? Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. Waarom doen ze het, waarin onderscheidt hun podium zich van een ander, waarom hebben ze zoveel met taal, stellen ze voorwaarden? In de vierde aflevering Beppie Lotterman, dyslectisch en daarom altijd bezig met taal. ‘Poëzie is kunst vanuit het hart.’

In de bundel ‘Leenman’ van Stefaan van den Bremt, zijn de meeste gedichten volgens Peter Vermaat sterk geworteld in de ‘liederen’ van de middeleeuwse mystica Hadewijch: ‘Van den Bremt zet in deze poëzie de echo van de taal van Hadewijch in voor een groter, veel groter ruimtelijk effect’. Een longread.

Jan Loogman denkt aan de dood. Dankzij het denken (ach, en waarom dan niet ook het fluisteren of spreken?) van de nabestaande bestaat de dode voort. Het Grote Nergens draagt iedere levende met zich mee. ‘O, als ik dood zal, dood zal zijn / kom dan en fluister, fluister iets liefs,’ smeekte Leopold.

Niet gewoon een oude man op een racefiets (zijn woorden) maar een dichter die zijn route in kaart brengt door alles te noteren. Met humor en een beetje weemoed, relativerend, puntig, een gevecht tegen de tijd, maar steeds weer door, de bochten scherp.

Jean Pierre Rawie over de misvatting van ‘light verse’, hoe een strakke vorm geen beperking is maar een verrijking, de Nederlandse neiging iedereen in een hokje te plaatsen, het raadsel van een geslaagd gedicht, uiterste concentratie, hoe je steeds minder te zeggen hebt naarmate je meer hebt gezegd, de moedertaal en vertalingen en de eigentijdse behoefte oorspronkelijk te zijn.