Haar gids
Jawel, wanneer iemand ook maar
even een volkslied suggereerde
kroop ze achter de piano
volksliederen
niets dan volksliederen
jarenlang had ze het Franse geoefend,
het Nederlandse, het Griekse
en met wat aarzeling het Russische
al leken ze altijd verdacht veel
op elkaar.
Het kwam door Wim, zei ze,
Wim had het haar geleerd
hij zond de noten vanuit het hiernamaals
avond aan avond
of na maandenlange stilte.
Dan probeerde ze haar eigen liederen
volksliederen met het karakter
van landen die nog
moesten worden ontdekt.
Ja, ze zou op reis gaan om te ontdekken
wat het ook kosten mocht, wanneer Wim
het zei, tot haar kwam en haar zou leiden,
daar moesten we niet aan twijfelen.
In tijden van gelukkige communicatie
als Wim weer in de ether was
voorspelde ze zelfs de toekomst
voor een paar stuivers extra.
Zeg maar niets
Als ze gevraagd werd om haar
favoriete uitspraak zei ze steevast
zeg maar niets
en herhaalde dat eindeloos
of ze ging uitweiden
over hoe het was
om in een vogelnest te kruipen
de warmte en vochtigheid te voelen
en mee te moeten gaan met het
ritme dat leidde tot een climax van
zeg maar niets.
En als het niet dat was,
dan was het de openbare tegen
de christelijke school
of weg met alle papen
of de dag dat ze een helm vol modder
omkiepte boven het hoofd
van die jongen die te vroeg doodging
net als zijn vader
eeuwig in de kroeg en geen enkel
gevoel voor verantwoordelijkheid
tenslotte wisten ze dat die auto
stokoud was, maar ze gaven nooit iets
om dingen waar ze makkelijk aankwamen.
Te herfstig
Het is te herfstig vandaag.
Daar komen verschaalde ideeën van
en gedachten die verschrompelen
tot povere herinneringen.
Onderweg naar huis als gewoonlijk regen
de straten glibberig van zwervers
en dromen van daklozen.
Ik deel een sigarenpeuk uit en wensen
voor de verdoolde zielen in de hemel
sla daarna eindelijk de juiste straat in.
Ik stuur mijn paraplu met de wind mee
sluit de gordijnen, sluit de wereld buiten
en ontken, eenvoudigweg ontken.
