LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Ingeborg Klarenberg

Haken en ogen

Zware dekens zonder vouwen bedekken je meubilair
dat goedkope schilderijen dragen moet. En precies
wat iedereen verlangt, weet jij over je lippen te krijgen:

reproducties. Zelfs aan een kapstok zonder haken
blijven mooie leugens hangen, omdat ze elke splinter
als weerhaak gebruiken. In dit geval ben ik noch van zacht
noch van hard hout; ik ben een vis

die in haken bijt en de visser in het beeldschone wit
van zijn ogen kijkt. Daar lijkt alles helder,
maar wat de visser zelf niet ziet is de blinde vlek
achter zijn wimpers. Zo diep in je gezicht

zou ik willen spugen wat ik steeds slikken moet.

     Andere berichten

Een requiem voor de poëzie

Onderstaand artikel verscheen (in iets andere vorm) in De Standaard van 21 maart. Unesco riep 21 maart uit tot Wereldgedichtendag. Volgens...

Poëzie kan niet sterven

Dit artikel verscheen eerder (in iets andere vorm) in De Standaard van 26 maart. Het is een reactie op een artikel van Maarten Goethals....

Afscheid van Joop Leibbrand

Op 19 september overleed mijn Meandercollega Joop Leibbrand. Hij werkte sinds 2000 mee aan Meander. Joop werd 72 jaar. Joop was geen...