LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Gedichten

2 okt, 2010

FURIEN

ik ga je dag zeggen, je verlaten, ik neem
afscheid, ik draai me om
ik geef alles terug
dan kleed ik me uit
en laat me op de grond vallen
mijn lichaam markeren door iets
zots, iets ongewoons zodat
een ieder verbijsterd langs me heen loopt

jaren blijf ik liggen
mensen fluisteren soms als ze
halt houden of glimlachen een beetje
ongemakkelijk
er is een hondje naast me begraven

(ik sluit de deur voordat ik binnenga, er zijn twee van ons
identiek gelaafd aan dit misverstand)

we zitten op afgeragde stoelen
die eens ideaal op de grond hebben gelegen
mijn verstand zit ook op een afgeragde stoel
samen laten zij de wekker gaan
draaien zichzelf nogmaals om
in een afgeragd bed van clichés
van moeten-zullen-zijn
en aftands verlangen

AANTEKENINGEN

het regent maar weer de hele dag
ragfijn, gemeenlijk priemende
soldatenhonger naar beneden

vaak telt hij, staat even op van zijn stoel
laat zich weer vallen, naar achteren
geleund is minstens drie keer getreurd

als we binnenstappen staat
moeder aan het aanrecht hakt
pillen in stukken – de
werkelijkheid doorklieft
een ware glansrol van het vleesmes
en ons lichaam op de plank –
in de coulissen zeg je me gedag

treur niet –
je weet dat er een mooie etalage
klaarstaat
waarin je mint, bemint, waar de receptuur
steeds onbekend is
vanaf dit moment zullen we niets meer zeggen
en accorderen we elk verzoek

TRIVIALE AFWENDINGEN

haal je baby uit het ziekenhuis, sommigen
noemen het baarmoeder maar dat doet het
idee-fixe geen eer aan

vanuit de andere kamer weerklinkt elke
stem
loopt het verder – duister, je
puberjaren geven robotkusjes aan willekeurige
vreemden

haal die gekwelde hippiegrimas
van je gezicht als je de afwas doet
wel het fruit en stop het in een jampot
laat het jaren rotten, niemand die het ziet
en onze grijns kunnen we jarenlang oppotten
totdat er geen eind meer aan komt

boven ons
speelt het carillon en deelt het zondags-
prenten uit, we staan op een been, we staan al
zo lang op een been
nooit komen we er meer onder uit
we staan op een been want we zijn scan-
dinavische halfgoden

     Andere berichten

Kinderpoëzie (VIII)

Kinderpoëzie (VIII)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...

Haliastur

Haliastur (1964) is een recent pseudoniem. Leeft in Gent. Schrijft poëzie. Publiceerde onlangs op De Schaal van Digther, zeer binnenkort...

Kinderpoëzie (VII)

Kinderpoëzie (VII)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...