laat de wereld zichzelf zijn
laat de wereld zichzelf zijn
trek haar je niet aan
alleen in je hoofd
een eiland van gedachten
in het koninkrijk van de sferen
geef je je pen de sporen
laat je je stem gaan
hoor je er een woord
dat opspringt, van binnenuit,
en je als een zilvervis verrast
schrijf het op in het zielzand
laat dit genoeg zijn
Vreemdelingen
Vreemdelingen kruipen over mijn lichaam
Vreemdelingen wandelen door mijn leven
Vreemde dingen gebeuren er in mijn hoofd
Vreemde handen raken aan wat van mij is
Vreemde voeten dragen vreemde stappen aan
Vreemde ogen staren mij aan van hun plek
Vreemdelingen doen vreemde dingen met mij
Ik voel me klein en ben vogelvrij –
Ik ben een speelbal van het lot Ik behaag de ruimte
Ik ben overgeleverd aan wat ik buiten mijzelf vind
Ik verlies mezelf in zoveel uitzinnigheid om mezelf te hervinden
aan de andere zijde van de rivier waar ze mij naartoe hebben gebracht
Ze dragen geen hoofden en hebben namen die lijken op elkaar
Ze doen mij allemaal dezelfde belofte –
Nu zit ik weer in deze kamer waar
vreemdelingen over mijn lijf lopen
en door mijn hele leven banjeren
Het lijkt erop dat ze er thuis horen
Het lijkt erop dat ik de vreemde ben.
Mr. Wilde
U ging heen als Katholiek.
Maar ze lieten u vast niet binnen
toen u voorgoed dat bed in Parijs verliet.
In London was u ook altijd een bloody Ier.
Vooral toen u probeerde Brits te zijn
door te doen alsof u Frans was.
Er is sinds uw dood weinig veranderd
in het toneelspel van ons bestaan
dat nog steeds een slechte cast kent.
Alleen de grappen zijn nu
wat minder intelligent, maar
daar hebben we mee leren leven.
Mr. Wilde, hoe kan een beeld op een kerkhof
genoeg zijn voor wat u heeft gedaan?
Zeg maar niets … dat is het ook niet.
