Plunder Diem
Opeens een flits dat dit het is.
Gefrons in het hotel om de hoek:
Zelfs geen tandenborstel mee, meneer?
Schilfernaakt doorwoelt hij dui-
zend lakens, droomt spiegels vol
met weggeworpen blikken.
Door honderd brillen ziet hij uit
over de stad, hoe ramen doven.
In bad weken tachtig levens los.
Gapend sloft hij door naar het ontbijt
de tv-pop die hem ook hier verblijdt
met platte aardse rampen.
Daar krult de rekening: één nacht.
Hij lacht – men moest eens weten.
Reünie
Een glad verhaal
gulpt uit de mond
van een Armanipak.
Twee handen vol meisjes
(vrouwen nu) hangen aan
zijn drukke agenda.
Hij glimt, hij gnuift: hij is.
Maar weet hij nog
dat hij vroeger
hier…?
Hij gluurt opzij
Ziet ons zitten, gieren
en krimpt
tot welbekende proporties.
M & M
Het is de borst die ooit kraakte
onder de woede van Zidane
waaraan Zé Mourinho zich
nu vastklampt in tranen.
Hij vierde feest in Bernabéu
tussen huilende Italianen
liep rond met de finalebal
een vlag uit Portugal.
Maar diep in de Spaanse nacht
staat hij naast de spelersbus
jammerend in Materazzi’s armen
(een camera leeft mee).
Misschien treurt Zé wel echt –
een plots besef
dat hij een titel rijker is
een nieuwe droom hem knecht.
Madrid, CL-Finale, 23 mei 2010 – 01:10 uur
