Robin Ramael heeft een jaar Taal- en Letterkunde Engels-Nederlands gestudeerd, maar volgt nu informatica aan de universiteit Gent. Hij publiceerde zes gedichten in Dilemma, het blad van de Letterenstudenten in Gent. Als dichter zoekt hij nog zijn eigen toon. Hij zou de lezer liefst willen dwingen gedichten te lezen en daarvoor zonodig regels overtreden. In liefde en kunst is alles geoorloofd?
Je bent lid van een groep dichters die ‘zich goed genoeg voelen om zich een collectief te noemen’ Jullie heten Omfloerst? Tja, hoe noem je een groep dichters anders? Ik was al langer op zoek naar een plaats waar ik het, zonder scheef bekeken te worden, over poëzie en literatuur en De Grotere Dingen kon hebben. We hebben elkaar gevonden via ietwat geheimzinnige affiches die de initiatiefnemers Charles Derre en Mathijs Tratsaert aangeplakt hadden op de Blandijn, het gebouw waarin de faculteit letteren en wijsbegeerte van de universiteit Gent zich bevindt. Andere leden zijn Arno Van Vlierberghe, Aline Remes, Yannick Van Puymbroeck en Marie-Aline Colpaert. We houden poëzieavonden.
Waar organiseren jullie die poëzieavonden? Behalve tijdens examentijd komen we wekelijks op woensdagavond samen in Café De Afkikker vlakbij de Blandijn om te praten en elkaars poëzie te lezen of voor te dragen. We organiseren ook avonden waar je kunt komen luisteren. Die zijn een aantal keer per semester. De data worden een week of twee van tevoren aangekondigd via affiches in de Blandijn en via Facebook.
Hoe zien die avonden er uit? De wekelijkse avonden zijn niet gestructureerd. We zitten samen, drinken pretentieuze drankjes en babbelen over poëzie en literatuur. Af en toe leest iemand iets nieuws voor, dat dan eventueel besproken wordt. Bij de andere soort avond is een podium, plaats voor vijftig man en iemand die voor muzikale intermezzo’s zorgt, zodat de mensen ons gezaag niet beu worden. We brengen zelf natuurlijk gedichten, maar iedereen die dat wil mag naar voren komen om iets voor te dragen.
Hebben jullie dingen gemeen als dichters? Wat willen jullie zeggen? We zijn nog jong als groep en als mensen en hebben vrij snel besloten ons (nog) niet te scharen rond één idee. Ik ben zelf helemaal nog niet zeker wat ik wil zeggen en hoe ik dat wil doen. Dat zal voor de anderen wel niet anders zijn. Je zou wel kunnen zeggen dat we nogal anti-autoritair zijn. We zijn er voorzichtig van overtuigd dat poëzie iets is dat je met liefde in mensen hun gezicht mag smijten. Ik weet niet zeker of de groep het met me eens is.
Bedoel je met anti-autoritair dat je voor de kunst regels zou willen overtreden? Zoiets als: In de liefde en de kunst is alles geoorloofd? Ik geloof niet dat taal zich strikt aan regels moet houden, zolang de lezer de zin kan verstaan en zolang die zin mooi klinkt, zou alles moeten kunnen. Soms klinkt een aangepast of verzonnen woord beter dan het ‘juiste’ alternatief. Ik ben al een hele tijd geïnteresseerd in de Street Art zoals onder andere Roa en Bonom hem bedrijven. De opvatting om kunst voor mensen onvermijdelijk te maken, of dat nu is door hem op de muren te kalken of op een andere manier, spreekt mij enorm aan. Iemand dwingen stil te staan bij een gedicht en zijn eigen manier van denken, dat is toch wat je wilt als dichter? Ik breek daarbij graag regels die mij arbitrair lijken.
Ik leg mezelf bij het schrijven ook wel voorschriften op: ik mag maar zoveel klankspel gebruiken, zoveel rijmen, ik mag niet in herhaling vallen. Dat helpt, maar het is belangrijk dat je je niet verliest in wat wel en niet mag, in zowel vorm als inhoud, want dan schrijf je op den duur steeds hetzelfde. Als ik een regel volg, of dat nu in schrijven of iets anders is, moet ik die eerst voor mijzelf kunnen verantwoorden
Ik revolteer ook tegen mijzelf. Zo zal ik alles doen om de verwachting die iemand van mij heeft om te woelen, maar misschien is dat universeel. Je wilt dat men al de kanten van wie je bent bekijkt en probeert te begrijpen: de kant die liefdesgedichten schrijft, de kant die dichten moet, de kant die gewoon een verhaaltje wil vertellen met ritme en klankspel.
Hoe kan iemand je nu volledig begrijpen Is dat niet te veel gevraagd? Jezelf volledig uitleggen is natuurlijk onmogelijk, dat kun je ook niet aan jezelf, maar hoe meer je van een dichter leest, hoe beter je hem leert kennen en begrijpen. En hoe meer je schrijft, hoe beter je zelf ook begrijpt hoe je werkt. Poëzie kan psychoanalyse voor gevorderden zijn.
Meer gedichten van Robin Ramael op zijn blog.
