Wortels op zoek naar aarde
Wilma van den Akker
De Surinaamse dichteres Karin Lachmising legt in haar bundel Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt voortdurend de verbinding tussen mens en natuur. Volgens de tekst op de achterpagina doet zij dat op ‘voorbeeldige’ wijze. Het spijt me te moeten melden dat ik het daar niet mee eens ben. Wat mij betreft overstijgen de gedichten in deze bundel zelden het niveau van persoonlijke mijmeringen. De beelden zijn bijna nergens spannend of origineel. De taal danst niet. Een voorbeeld:
Wortels (fragment)
(…)
In vervormde woorden
ontrafelen wij wortels
om het leven
haar plek te geven.
De bundel staat vol met zulke gedachtegangetjes. Ze grijpen me niet, ze glijden langs me heen. Een enkele keer hoor ik een eigen geluid, met originelere inhoud.
Lava
Gloeiend op mijn borst,
de hitte strijdt in mijn keel
om te vieren
haar overwinning
Een daad.
Gezichten van verbazing
dienen zich aan
over de woede
van opgesloten woorden.
Ik red mij
met de minuten van de dag
die mijn machteloze tranen
drogen.
En dan nog, die tranen. Tranen in gedichten beschouw ik meestal als een zwaktebod. Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt is doorspekt met tranen. Het meest in de buurt van wat ik waardeer in poëzie komt dit gedicht:
Zuiver
Jouw ogen spreken een andere taal
dan wat ik hoor en jij niet zegt.
Verwarrende woorden
in gestolen zinnen,
foto’s zonder herinneringen
Ik zou ze opnieuw willen schilderen:
een hoofd zonder mond
voor een klank
die zuiver is.
Hier maakt de dichteres gebruik van interessante paradoxen om onoprechtheid te vertonen. ‘Vertonen, niet vertellen’ is een vuistregel bij het schrijven die ook voor poëzie opgaat. Dit zou Lachmising veel vaker moeten doen. En voor een bundel zou zij met haar redacteur veel strenger moeten selecteren. Jammer, ik had me echt verheugd op meer zintuiglijke, tropische poëzie.
***
Karin Lachmising (1964) woont in Suriname. Zij was de eerste student die, in november 2012, afstudeerde aan de Schrijversvakschool Paramaribo.
