Afscheid van Joop Leibbrand

Joop was geen geboren optimist. Toen ik hoorde dat hij in het ziekenhuis erg somber was over zijn toekomst, was dát dus niet direct een reden tot grote ongerustheid.
Maar helaas hebben pessimisten soms gelijk.
Joop is er niet meer. Bij mensen die vanzelfsprekend deel uitmaken van je leven is dat altijd wennen. En helemaal wennen doet het nooit. Nog lang zal ik af en toe denken: ‘Eens vragen wat Joop hier nou van vindt!’

Want Joop was voor mij bij Meander iemand aan wiens oordeel ik veel waarde hechtte. Omdat ik Meander heb opgericht word ik wel beschouwd als de vader ervan. Maar Joop was voor mij dan de grootvader van Meander. Het intellectuele geweten. Iemand die dankzij nuchterheid en levenservaring zaken kon relativeren. En tegelijk enthousiast kon zijn. En bovenal een belezen mens met veel kennis.
Dat ik het desondanks flink met hem oneens kon zijn spreekt voor zich. Door de jaren heen zijn we elkaar echter steeds meer gaan waarderen. Grote meningsverschillen hadden we niet meer.

 

Joop betekende ook in praktische zin veel voor Meander. Vorig jaar zei hij me dat hij dagelijks zo’n twee á drie uur aan Meander besteedde. De meeste tijd besteedde hij aan de recensierubriek. Hij las iedere poëziebundel die hij van de uitgevers ontving en vele bundels recenseerde hij zelf. Over de bundels die hij niet besprak overlegde hij met andere recensenten. Hij zond ze de boeken toe, drong op de recensies aan, redigeerde ze en zette ze online.
Veel tijd stak hij ook in de Meander Klassiekers. Meer dan 3500 abonnees ontvingen elke maand een lezenswaardige bespreking van een opmerkelijk Nederlandstalig gedicht.
En hij redigeerde de laatste jaren ook alle andere teksten bij Meander.
Je kon altijd op hem rekenen. Toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen liet hij mij nog via zijn vrouw Vera weten dat hij helaas niet in staat was de Klassieker op tijd naar de abonnees te sturen. Waar vind je anno 2015 nog zo’n plichtsbetrachting? En dat allemaal onbetaald.

 

Het zal moeilijk worden voor Meander om zonder hem verder te gaan. Maar het gemis dat bij mij nu het meest overheerst is hem te moeten missen als mens. Hij had, zoals ieder mens, zijn onhebbelijkheden. Maar ik heb hem ervaren als iemand met oprechte belangstelling voor zijn medemensen. En met grote betrokkenheid. Uit de vele condoleances die we bij Meander ontvingen blijkt dat velen die hem kenden dat zo hebben ervaren.
Ik vermoed dat hij door zijn relativerende bescheidenheid niet eens wist hoe hij werd gewaardeerd.

 

Joop was een pessimist die leefde als een optimist en dat met verve.
Ik vermoed dat hij net zo min als ik in het hiernamaals geloofde. Maar hij leeft voort in zijn gedichten en teksten. En in onze herinnering.