Levensliederen
Midden in een dode stad
lacht hij het leven toe
beschaamd reikt hij de hand
om ons te bevrijden
van die ene Euro
waarmee we niets kunnen kopen
in ultieme onbezonnenheid
lopen we hem voorbij
sommige liederen zijn nou eenmaal niets waard;
de daklozenkrant!
de daklozenkrant!
geïntimideerd kijk ik de reus aan
en vraag mezelf af:
zou ik ooit mans genoeg zijn
om in zijn schoenen te staan?
Vergeef jezelf
Daar
waar moeders de dood der mensheid baren
kom ik vandaan;
mijn zus heb ik gestenigd;
moeder!
vergeef jezelf.
Ontwaking
Ik fluister mezelf
in je oren
en groei
in de laatste adem van je onderdrukte vrouwelijkheid
wanneer je je schuldig maakt
aan jezelf zijn
doe ik je tepels ontwaken.
Kabul
Kabul!
diep onder je ruïnes
schuilen duizenden kroegentochten
schud de dood van je schouders af
en hef je glas met mij
vrijheid
heeft geen kater tot gevolg.
