Gedichten

Hester van Beers (1995) studeert Medical Engineering. Ze vangt het leven graag in woorden. Haar debuutbundel Het einde van de roltrap verschijnt binnenkort. Poëzie van Hester werd eerder gepubliceerd in Meander Magazine, Tijdschrift Ei, Avier en in de bundel Toch, nachtegaal, zing voort van de Turing Gedichtenwedstrijd.

De bundel verschijnt op 11 maart en wordt uitgegeven door Lipari. De rode draad in de gedichten is de overgang naar de volwassenheid en daarmee het verlies van de kinderlijke zorgeloosheid. Wat kom je tegen op de reis na het einde van de roltrap, wanneer je zelf moet gaan klimmen?

Vaatvernauwing

Onze straat krimpt als een vaatvernauwing, iedere ochtend
wonen we dichter bij elkaar. Vonkjes vallen
op het asfalt, je hand een sigaret uit het raam. In iedere hoek

een vreemdeling; als je te veel spijkers in de muur slaat,
passen de foto’s niet meer. Mijn moeder durft
de telefoon niet op te hangen, bang

dat de stilte wortel schiet. De maan tekent gebouwen
op het fietspad. De bedden verstoppen verbrande dromen
over glimmende glijbanen in nieuwbouwwijken.

Onkruid

We weten dat je alleen op tijd komt
omdat niemand op je wacht. Jij weet
dat je te vaak de verkeerde kant
van de soldeerbout hebt beetgepakt.

Je bloedt op het papier en noemt het poëzie
om de wereld te verzachten. Je brein speelt krampachtig
de muziek van een unoxreclame;
als je je ogen dichtknijpt, zie je bijna
de stamppot op tafel, soms zelfs een schort en een moeder.

’s Avonds zoemt je elektrische tandenborstel
als je van kwadrant mag wisselen, je gehoorzaamt
fietspadknopjes en zebrastrepen. Alleen voor onkruid kniel je
nog, je gebeden zijn verstild tot het vermoeide kraken
van je zolen op het tuinpad.