Van Saskia van Leendert (1972) verscheen in 2009 de bundel Hoe zij mij leest, in 2012 gevolgd door Een doodgewone donderdag. In 2010 stond zij in de finale van de NK Poetry Slam, in 2018 won zij de Plantage Poëzie prijs. Voor Uitgeverij Ten Have stelde zij twee mindfulness bloemlezingen samen: Mag ik je aandacht? en Mag ik je omarmen? Momenteel studeert zij proza en poëzie op de schrijversvakschool in Amsterdam.
foto Mireille Ligterink
Spiegeluniversum
Iedere stap die je zet
is er één terug in de tijd.
Ik denk aan de hand
die het haar uit mijn gezicht streek.
Jij zegt alles gebeurt nu.
We kijken naar het licht dat ons raakt
vragen ons af waar het heen gaat
wie er in het donker zit.
We tekenen een lijn
trekken deze over de aarde.
Wanneer het licht wordt
blijkt het een cirkel te zijn.
Later die dag ga ik op zoek
naar de oerknal.
Maar waar moet ik kijken
voor- of achteruit?
Buikbrein
Ik kon niet anders dan ongevraagd leven
gedogen, in mijn hoofd heerste
de tweedeling: ik en de beesten.
Ik wist niet dat de cellen die me bekleden
zich uit mijn zicht ontelbaar
delen tot het brein in mijn buik.
Nu ik ontdekt hebt dat het niet mijn ik is
die bepaalt wat ik denk en doe en voel
weet ik niet meer waar ik mijn zelf vinden kan.
Ik weet niet meer waar ik begin
en eindig, of ik overloop
als kleuren die mengen, vlekken maken.
Was ik altijd al nooit helemaal alleen
van mezelf maar vloeibaar
een druppel die verdampt.
Waar is het
die dit schrijft?
Terugslag
De derde wet van Newton zegt:
op elke actie volgt een even grote
maar tegengestelde reactie.
Achter slot en grendel zit ik dicht
bij de muur, nooit in open ruimte.
De vloer kan barsten, het plafond vallen.
Voortdurend zoekt mijn lijf een uitgang
weg van de geur van verbrand vlees.
Hoe ver moet je gaan, om te verdwijnen?
Ergens klinken sirenes. Weerloos
zijn wij zeg ik tegen niemand in het bijzonder.
Iedere nacht hoor ik de vliegtuigen.
