Levity Peters (1951, Slikkerveer), beeldend kunstenaar/dichter.
In de jaren zeventig volgde hij een opleiding aan de academie voor beeldende kunsten in
Rotterdam. Na een onderbreking van vijftien jaar waarin hij werkzaam was als grafoloog heeft hij de kunst herontdekt, nu als fotograaf. In zijn fotografie speelt abstractie, als in de schilderkunst van de twintigste eeuw, een belangrijke rol.
In 2014 debuteerde hij met het lange gedicht Noord (uitgeverij De Manke God) dat op literair weblog De Contrabas door Bouke Vlierhuis als “ambitieus en lovenswaardig” werd omschreven en in Meander als “fraai voorbeeld van spannende typografie”.
Over zijn werk zegt Peters, “Al mijn vaardigheden zijn gericht op het zichtbaar maken van de meer verborgen kanten van de werkelijkheid.” Alja Spaan stelde hem een aantal vragen.
foto Vincent Peters
Wanneer las je voor het eerst poëzie?
Ik was zeventien, had een vriend die dichter was en als zodanig optrad waarbij ik hem begeleidde op piano en ‘Pink Floyd’ orgel. Zo is het begonnen. Poëzie was een soort geheimtaal waarin we gedachten en ervaringen uitwisselden. Wanneer hij het had over het meisje met de lieslaarzen en een druppeltje bloed uit een mondhoek, dan wist ik waar en over wie hij het had. Het was speels en intensief tegelijkertijd: betoverend. Hij hielp mij Campert ontdekken, Kloos, Perk en Slauerhoff, Shakespeare, Claus en Pierre Louys – Toen de wereld van de poëzie eenmaal open lag, was ik niet meer te stuiten. Die honger ben ik nooit meer kwijtgeraakt.
Hoe ben je bij Meander terechtgekomen?
Dankzij Harry Vaandrager, die toen nog recenseerde voor Meander. Het was in een periode dat het niet echt goed met mij ging. Hij heeft mij gestimuleerd om te gaan recenseren en gaf mij het gevoel gegeven dat ik het kon (ik had eens een gedicht van hem geanalyseerd). Joop Leibbrand bleek het met hem eens te zijn. Ik ben ‘Vaantje’ nog altijd dankbaar. Nog steeds is hij een grote stimulans op schrijfgebied. Hij is een natuurtalent en ik ben een bewonderaar van zijn veel te weinig bekende werk; hij is één van die schrijvers die bijna alles wat je na zijn werk leest, minderwaardig doet voorkomen.
Wat doe je bij Meander?
Op dit moment doe ik niet veel meer. In 2015, kort voordat Joop Leibbrand overleed, kreeg ik een hersenbloeding. Sindsdien is mijn geheugen enigszins aangetast, ben ik onzekerder geworden en kost het mij meer moeite om mijn gedachten onder woorden te brengen. Wat ik het leuke vind aan het recenseren, is dat het me dwingt om me zowel in een dichter te verplaatsen als te vertrouwen op mijn eigen inzicht en smaak. Ik denk dat ik zelf beter heb leren schrijven doordat ik telkens met mijn neus op ‘het ambacht’ werd gedrukt, wat natuurlijk maar een deel van het verhaal is. Daarmee is het schrijven zeker niet gemakkelijker geworden.
Is je schrijven gewoon een andere vorm van kunst maken? Ben je nog bezig met eigen gedichten?
Alweer op advies van Vaandrager ben ik bezig met ‘poëtisch proza’. Sinds drie jaar werk ik vrijwel dagelijks aan ‘De incomplete verzamelaar’ dat geen hoofdstukken telt, maar wel zo’n 290 pagina’s… Het was begonnen als een lang gedicht, hoofdzakelijk over seks, een bij voorbaat tot mislukken gedoemde poging om zo dicht mogelijk de kern ervan te benaderen. Een ontdekkingsreis, niet alleen op literair gebied, maar ook in mijn innerlijk. Het schrijven speelt zich in een totaal andere atmosfeer af als het beeldend werken. Als schrijver isoleer ik mijzelf, moet men mij niet lastigvallen. Schrijven is veel meer werken dan fotograferen en bewerken van foto’s, dat is spel, hoe serieus ook… Bij het beeldende werk telt de bijna gedachteloze concentratie die het tot een genot maakt. Schrijven valt, hoewel het ook spelen met taal is, onder de discipline van het denken, om dat in harmonie te brengen met het gevoel, valt niet altijd mee.
Een gedicht van acht pagina’s is voor mij een kleintje, maar ik heb toch nog drie échte kleintjes gevonden:
. De appel
. Mijn gezicht
. Ineens een glimlach
. Toen ik een appel schilde
. Aan de onderkant
. Het restant zag van
. De bloesem
. Gedefloreerde
. Te vroeg dag
. Werd het vannacht
. Ik sneed de appel
. In tweeën
. Weer die glimlach
. Waar het zaad zit weet je
. De tijd
. Laat het meer dan
. Een verhaal zijn
. Liefste
. Wat tussen ons
. Aan het groeien is
. Iets dat geen begin
. Kent
. Nooit een einde
. Alsof wij er altijd al
. Waren
. Voor elkaar
. Alsof
. Hij
. Er
. Nog niet was
. De tijd
. Die tussen ons
. Verdwijnen kan
. Als
. Iets
. Onwezenlijks
. Dan weer verschijnt
. Als een rivaal
. De meest innemende
.
. Intieme pijn
.
. Slechts wie met mij
. De liefde bedrijft
. (en haar heb ik lief)
. Ziet wat mij beweegt
. Als ik kom
. Als zij kijkt
. Toon ik haar
. Mijn ware gezicht
. Dat haar niet verschrikt
. Maar dat zij zachtjes streelt
. Totdat
. Het is verdwenen
