“Ik ben geboren in 1985 en woon in Gelrode (België). Sinds mijn tienerjaren schrijf ik gedichten en neem ik deel aan wedstrijden. Hierbij werd ik een aantal keren genomineerd en ontving ik verschillende eervolle vermeldingen en ook een eerste prijs. Er werden ook een aantal gedichten gepubliceerd.
Sinds een tijdje maak ik ook deel uit van een schrijverscollectief uit Holsbeek: “Taalent”, waarbij we nu en dan onze poëzie voordragen voor een publiek tijdens bijvoorbeeld een poëziewandeling. Mijn droom is mijn eigen bundel en mijn voorbeeld Sylvie Marie!”
Alles komt terug.
–
Stofjes dwarrelen
langs gluurders van gordijnen.
Zij zeggen niets,
zij houden hun monden
en laten hun hoofden hangen,
–
zij zwieren hun rokken op,
als het stof dik ligt
en verboden wordt door
kleine handjes.
–
De gordijnen dijen
de huizen uit,
wanneer dat
verhaal zich herhaalt,
–
van toen,
alsof ik alles,
daar van de muur heb getrokken,
met blazen en blaren,
–
alsof we
aan marionetten trekken,
en de kaarten van toen,
terug leggen.
–
Stofjes dwarrelen
langs gluurders van gordijnen.
Zij zeggen niets,
zij houden hun monden
en laten hun hoofden hangen,
–
zij zwieren hun rokken op,
als het stof dik ligt
en verboden wordt door
kleine handjes.
–
De gordijnen dijen
de huizen uit,
wanneer dat
verhaal zich herhaalt,
–
van toen,
alsof ik alles,
daar van de muur heb getrokken,
met blazen en blaren,
–
alsof we
aan marionetten trekken,
en de kaarten van toen,
terug leggen.
Afscheid
–
Jij hield mijn hand vast
als we wandelden,
als ik kleiner was,
ziek
en ik nam je hand
om je te begroeten,
–
maar nooit dacht ik aan
die kilte die we zouden
voelen, dat we het slapen
zouden strelen,
de oneindigheid omarmen.
–
Je handen zeiden meer
dan je kon.
Onze handen raakten
een laatste keer
–
dag.
–
Jij hield mijn hand vast
als we wandelden,
als ik kleiner was,
ziek
en ik nam je hand
om je te begroeten,
–
maar nooit dacht ik aan
die kilte die we zouden
voelen, dat we het slapen
zouden strelen,
de oneindigheid omarmen.
–
Je handen zeiden meer
dan je kon.
Onze handen raakten
een laatste keer
–
dag.
Drones
–
Paraderen in rondjes
boven onze stokpaardjes
in galop, in draf, palaverend
over het plein.
–
In het gareel volgen zij
langs militairen en hun wapens
over schouders.
–
Alsof wij in oorlog leven
zweven wij als een gewoonte
haastig voorbij.
–
Met ogen boven onze hoofden
kijken ze naarstig
op de rand
van onze maatschappij.
–
Paraderen in rondjes
boven onze stokpaardjes
in galop, in draf, palaverend
over het plein.
–
In het gareel volgen zij
langs militairen en hun wapens
over schouders.
–
Alsof wij in oorlog leven
zweven wij als een gewoonte
haastig voorbij.
–
Met ogen boven onze hoofden
kijken ze naarstig
op de rand
van onze maatschappij.
