Christophe Vansteeland werkte twintig jaar als leraar en directeur in een Leuvense methodeschool. Sinds enkele jaren begeleidt hij als pedagogisch adviseur gemeentelijke basisscholen in Brussel. Hij volgt de poëzieopleiding van SchrijversAcademie in Antwerpen en werkt aan een dichtbundel. Enkele gedichten verschenen in Deus Ex Machina en Extaze.
Stilleven
–
Kruinen van omgehakte bomen zijn altijd richels van stilte,
reikende handen op een binnenplaats die we kennen,
waar ooit uitgerekte armen als takken bijeengeveegd werden,
geschraapt hier en daar
–
in kampen, ontdaan van amandelkernen
door vullers van papieren
die deden wat ze wisten.
die veters doorknipten als wreven van lijven, levend vervoerd in groene bussen uit Beveren,
op sporen, de markering van een einde.
–
Men zag huizen verdwijnen waarin keukentafels gedekt stonden.
Uit bomen vielen als vanouds nieuwe nesten.
Er stonden deuren open, ramen gingen niet meer dicht en de was bleef hangen in de wind,
–
even gewoon als later
de vertrouwde voorkant
van een eerste Volvo in het dorp.
–
Kruinen van omgehakte bomen zijn altijd richels van stilte,
reikende handen op een binnenplaats die we kennen,
waar ooit uitgerekte armen als takken bijeengeveegd werden,
geschraapt hier en daar
–
in kampen, ontdaan van amandelkernen
door vullers van papieren
die deden wat ze wisten.
die veters doorknipten als wreven van lijven, levend vervoerd in groene bussen uit Beveren,
op sporen, de markering van een einde.
–
Men zag huizen verdwijnen waarin keukentafels gedekt stonden.
Uit bomen vielen als vanouds nieuwe nesten.
Er stonden deuren open, ramen gingen niet meer dicht en de was bleef hangen in de wind,
–
even gewoon als later
de vertrouwde voorkant
van een eerste Volvo in het dorp.
Reünies
–
_ooit tijdens lange zwarte zomernachten
slopen we rond in diepe gangen, we gleden
als boenwas over de tegels, over de tijd
die rook naar Peter Stuyvesant en blote benen,
–
we hongerden als kelderwolven,
grepen laag vliegende vleermuizen
bij de keel en hurkten achter verstopte muurtjes
waarop namen stonden en harten brandden.
–
_ooit lagen we op elkaar, de deur op een kier,
het witte straatlicht versmacht in dikke gordijnen,
onze stemmen spraken niet, de deur ging op slot,
we hurkten in oude douchecellen
–
die schaars en waterloos de tijd doorstonden,
we roken naar asperges en bevingerd sausvel,
pisten onze buiken leeg, wegdenken was een kunst,
in het internaat was geen internet.
–
_ooit tijdens lange zwarte zomernachten
slopen we rond in diepe gangen, we gleden
als boenwas over de tegels, over de tijd
die rook naar Peter Stuyvesant en blote benen,
–
we hongerden als kelderwolven,
grepen laag vliegende vleermuizen
bij de keel en hurkten achter verstopte muurtjes
waarop namen stonden en harten brandden.
–
_ooit lagen we op elkaar, de deur op een kier,
het witte straatlicht versmacht in dikke gordijnen,
onze stemmen spraken niet, de deur ging op slot,
we hurkten in oude douchecellen
–
die schaars en waterloos de tijd doorstonden,
we roken naar asperges en bevingerd sausvel,
pisten onze buiken leeg, wegdenken was een kunst,
in het internaat was geen internet.
Op nokhoogte
–
De visioenen van de halftijdse werker
die stilstaat op een roltrap,
die stilstaat tussen borderlijnen,
hangen onder de wolken.
–
Terwijl preziprominenten hun metablikken herschikken,
boxplots genereren,
percentielpijn capteren
denkt hij: wie koopt nu Groenland?
–
Hij die stilstaat in de bandbreedte,
stilstaat op nokhoogte, een stilstand
van woorden als traag zaad vandaag
en morgen flikkert de flipchart nog een keer,
hangt in de lucht besluitvorming.
–
Een open raam creëert achterstand,
Cronbach devieert de visioenen van de werker
verloren in laag licht, als de teddybeer van een kind,
natgeregend in de dakgoot.
–
De visioenen van de halftijdse werker
die stilstaat op een roltrap,
die stilstaat tussen borderlijnen,
hangen onder de wolken.
–
Terwijl preziprominenten hun metablikken herschikken,
boxplots genereren,
percentielpijn capteren
denkt hij: wie koopt nu Groenland?
–
Hij die stilstaat in de bandbreedte,
stilstaat op nokhoogte, een stilstand
van woorden als traag zaad vandaag
en morgen flikkert de flipchart nog een keer,
hangt in de lucht besluitvorming.
–
Een open raam creëert achterstand,
Cronbach devieert de visioenen van de werker
verloren in laag licht, als de teddybeer van een kind,
natgeregend in de dakgoot.
