LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Bart Verstraete

31 okt, 2020

Bart Verstraete (Mechelen, 1957) woont in De Haan, is gepensioneerd parkwachter.
Hij volgde schrijfcursussen bij Peter Mangelschots sinds 2017 en publiceerde zijn eerste gedichten in Het Gezeefde Gedicht in juni 2018.
Zijn debuutbundel Hoe het verder moet verscheen bij Uitgeverij De Zeef in het voorjaar van 2020.



Nachtval

de dag klapt dicht met één knip van de schakelaar
nu struikelt de avond, dat gaat me goed af
snorharen en wimpers in vertrouwd terrein

de vloermat ademt rimboe, pampasgras, geritsel in de kamer
meubelwanden schuren langs mijn vacht
ik lees met spitsoren en uitgestoken neus de lengte van de muren
ontwijk commode, tafelpoten, langs het gordijn
een streep stoutmoedig licht

elke afgemeten pas omfloerst de reden van bewegen
ik tast niet in het duister
waar jij op me wacht
Uitstel

straks zal ik de longen vullen van dit huis
wijdarms voor het raam
een luchtpijp aanleggen naar haar

vertakt over de houten vloer
als het ademhalingsstelsel in een krijtschema
tot aan de uithoek van ons bed

even blijf ik nog ingekapseld in een linnen cel
als een krulwilgblad tegen haar aanliggen
zuurstof uitwisselen voor een nieuwe dag

zij in haar blauwwitte streepjescode, en ik
kijk haar alweer binnenstebuiten aan
Buiten de muren

nog voor de stad haar nachtkleed uitglipt
stap je door haar open mond, stroomopwaarts
alsof je wilt ontsnappen aan slib en slijm
aan het borrelen in een keelgat

naast haar kaken kleeft de adem van de rivier
parelend aan groene tongen of opgespannen
als een hangmat tussen twee wilgen, een wasem
waarachter je verdwijnt

onder haar gehemelte borstelt een werkman
ochtendgeur van de straten, geeuwt
zijn laatste tanden bij elkaar
Uitzicht

je kijkt uit naar het huis dat wacht
door het deurraam stuur je handen in de hal
ze glijden langs steen, warmen de wanden

dan glip je mee met het licht dat verlangend binnenvalt
stapt uit de straal, vult de kamers met je hartslag

waar een zitbank openklapt lonken twee glazen naar elkaar
in je buik groeit een sleutel

     Andere berichten

Kinderpoëzie (V)

Kinderpoëzie (V)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...

Kinderpoëzie (IV)

Kinderpoëzie (IV)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...

Annemie Deckmyn

Annemie Deckmyn (Gent, 1955). Zij studeerde Sociale Verpleegkunde en volgde aansluitend een lerarenopleiding. Na een korte verkenning van...