Edwin de Groot (1963). Dichter (in het Fries en Nederlands) en redacteur van ensafh, online en papieren tijdschrift
voor hedendaagse Friese literatuur.
In 2017 verscheen zijn vierde bundel (Friestalig 2017, Afûk; Nederlands 2018, In de Knipscheer) getiteld Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee. In 2021 verschijnt zijn vijfde bundel.
foto Geart Tigchelaar
Kunsten 2020
–
ik geef ze geen handje jaren meer
waren ze aandelen dan goed op verlies
op veel plekken was de opperhuid al lang weg
–
liever, nee sterk aangeraden, geen bezoek
laat het sterven maar alleen gebeuren, mijn God
–
je moet er toch niet aan denken dat ze nu nog
aangestoken worden of erger, dat zij het zijn die aansteken
–
ik geef ze geen handje jaren meer
waren ze aandelen dan goed op verlies
op veel plekken was de opperhuid al lang weg
–
liever, nee sterk aangeraden, geen bezoek
laat het sterven maar alleen gebeuren, mijn God
–
je moet er toch niet aan denken dat ze nu nog
aangestoken worden of erger, dat zij het zijn die aansteken
Tussen de lavendel de rondgang
–
over de akkers waait paars als dun geblazen oorlogsglas een windje aan
het laat de konijnenfamilie op het dodenakkertje koud
Beaufort of knopen noord of oost zuidwest
–
eten, slapen en neuken tussen de kruisen boven de hoofden van toen
en wat daar in de slotseconden in omging; vaderland, een God
een liefste of misschien niets of kut, heb ik dat
–
over de akkers waait paars als dun geblazen oorlogsglas een windje aan
het laat de konijnenfamilie op het dodenakkertje koud
Beaufort of knopen noord of oost zuidwest
–
eten, slapen en neuken tussen de kruisen boven de hoofden van toen
en wat daar in de slotseconden in omging; vaderland, een God
een liefste of misschien niets of kut, heb ik dat
Lux aeterna
–
Het is welhaast onvermijdelijk dat tussen de ribben van een gedicht over loslaten
een stevig mes zal verdwijnen; over hoe er gestorven moet worden
en de al dan niet gewenste uitwerking schrijf je het best
niet in dooddoeners, maar
–
zo gewiekst mogelijk zodat een eventuele clean cut niet nog eens ontaardt
in een ferme zagende beweging in het vlees of erger dan dat
het draaien om de as
–
in het land van Hafez waar op de bazaars parkieten voor geld een strofe voor je uitpikken
over liefde kan dat zijn of over het zand dat overal in gaat zitten, in dat land
schrijft men heel eenvoudig, bijna ongemerkt over die iemand
en een lege stoel
–
Het is welhaast onvermijdelijk dat tussen de ribben van een gedicht over loslaten
een stevig mes zal verdwijnen; over hoe er gestorven moet worden
en de al dan niet gewenste uitwerking schrijf je het best
niet in dooddoeners, maar
–
zo gewiekst mogelijk zodat een eventuele clean cut niet nog eens ontaardt
in een ferme zagende beweging in het vlees of erger dan dat
het draaien om de as
–
in het land van Hafez waar op de bazaars parkieten voor geld een strofe voor je uitpikken
over liefde kan dat zijn of over het zand dat overal in gaat zitten, in dat land
schrijft men heel eenvoudig, bijna ongemerkt over die iemand
en een lege stoel
