Eindejaarsgedichten

DECEMBER
–
Hier ademt de tijd zijn zwijgen
tussen kale bomen en bevroren land
bewegen de dagen steeds trager
–
onder een dekkleed van vrieskou
hangt de nevel in schaars licht
ik trek een grijze wolkenjas aan
–
breek de laatste herfsttak doormidden
en luister hoe hard de stilte klinkt
nu de dagen weer in zichzelf keren
–
© Janine Jongsma,
uit de bundel Gewoon logisch, Stichting Voetnoot, 2019

Nieuwjaar
–
Oudjaar begint
met de kerst
van november
als berk en wilg
nerven zijn
in het blad
van de herfst.
–
Halte december
is de stop
op de deur
–
schuurt nieuwjaar
tot oudroest.
–
© Joop Leibbrand,
uit de bundel Vroeger of later

het einde
–
oud de tijd en vele vogels sneeuwen
in de leegte in de verte
wordt men moe en de stemmen
staan stijf om zelfs de zuiverste lippen
–
ruw en laag wandelt de regen
waarheen zijn de lichte dagen gegaan
waar zijn de wolken gebleven
alles is stom en van steen
–
alleen die in zijn engte de elementen telde
buigend bevend als geselslagen
geeft het laatste geluid: het lied
heeft het eeuwige leven
–
© Lucebert,
uit de verzamelde gedichten

het afgelopen jaar is boek geworden
en trommelt een bekende klank
op mijn beslagen ruit;
de dagen gaan vrij-uit
want ik was mank.
–
jij en het jaar en ik zijn boek geworden.
–
© Neeltje Maria Min,
uit Voor wie ik liefheb wil ik heten

Wat ontbreekt
–
I
–
Of dit mijn wereld is als er steeds meer ligt
dat achterblijft, niet meer klopt, in de verte
stil is blijven staan en stokt.
–
Als was ik ergens weggeplukt, neergezet
waar mijn tenen weggerot, terwijl al het andere
van geen wijken wist en verder ging.
–
Ik zoek naar sporen, restanten van het lichaam
dat mij droeg, wellicht iets achterliet, ik strooide
niet met kruimels, kiezels, liet geen vergeefse
tekens achter.
–
Kijk, zei jij, het mulle zand, het trekspoor van het paard,
de hemelse strepen, hoe het nat de oever raakt
er moet toch iets gebleven zijn.
–
Hoor de stem van het kind dat wijst naar het doodskleed
op de stam, hoe het vertelt van een leven
in de wind, honderdvijftig jaarringen en nu de zwam,
het eksternest, het rot.
–
–
–
II
–
Waar vind ik het kind dat wist
hoe konijnen op te pakken, bijen
ongeschonden naar buiten te brengen
veren en vliezen aan te lijmen.
–
Ik ben de tweebenige tussen het vee, we ademen
synchroon, warmen ons aan gras en zon.
Vogels laten we uit vacht en handen eten.
–
Ik herinner me een big die aan mijn veters vrat
kopstootjes gaf, sprong als popcorn in een pan
me waardige woorden leerde.
–
De askralen in zijn speelse kop, zijn hart
in een mensenborst, nagenoeg even groot
soortgelijke hartenklop.
–
© Monique Wilmer-Leegwater,
uit de bundel Wisselplaats,
verschijnt in het voorjaar van 2023 bij het Poëziefonds Open (Uitgeverij U2pi)

May God bless and keep you always
May your wishes all come true
May you always do for others
And let others do for you
May you build a ladder to the stars
And climb on every rung
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young
–
May you grow up to be righteous
May you grow up to be true
May you always know the truth
And see the lights surrounding you
May you always be courageous
Stand upright and be strong
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young
–
May your hands always be busy
May your feet always be swift
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift
May your heart always be joyful
May your song always be sung
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young
–
© Bob Dylan,
uit het album Planet Waves,
copyright © 1973 by Ram’s Horn Music; renewed 2001 by Ram’s Horn Music