Erwin van Dijke (aka Erwin the Librarian, 1962, Rotterdam) heeft al vanaf jongs af aan interesse in lezen en boeken, maar had nooit gedacht dat hij ooit in het ‘boekenvak’ zou kunnen werken. Pas na militaire dienst (1981-1982) via de bibliotheek van het Visserijmuseum in Vlaardingen op het spoor gekomen van HBO-opleiding op de P.A. Tiele Academie in Den Haag voor bibliotheek en documentatie (1985-1988). Daarna bij internationaal offshorebedrijf als ‘librarian’ gewerkt, vandaar het ‘pseudoniem’.
Pas in januari 2017 de eerste schreden op het dichterspad begeven door voor te dragen en cursussen van de Poetry Academie in 2018 en 2019 gestimuleerd om meer te schrijven en te publiceren: dat kan over van alles gaan, want in poëzie en oorlog is alles toegestaan. Sommige gedichten zijn beïnvloed door andere of zijn een soort antwoord. Rotterdam is een constante, maar ook alledaagse gebeurtenissen uit het nieuws kunnen als inspiratiebron werken, want hij denkt erg associatief.
In 2021 is zijn gedicht Gevallen danser opgenomen in de bundel Werklicht: 100 kunstenaars, 100 dichters op Katendrecht.
Naast dichten speelt hij gitaar in de surfband Twang Inspectors en singer-songwriter duo The Neverknow Brothers.
Erwin stond in maart 2022 in Meander.
foto Theo Huijgens
–
je kunt je kraaienpoten laten vliegen,
je ongeboren kind in slaap laten wiegen
–
je kunt je boodschappen laten bezorgen, nog voor het licht
je kind laten studeren opdat hij geen dichter wordt
–
je kunt je dochter bezwang’ren, haar daarna met gordels kuisen
je kinds kind’ren begraven onder wolvengehuil
–
je kunt de schilder de plek wijzen waar zijn werk nog niet hangt
niet het doek maar de muur beklad met mes of mensenhand
–
je kunt nog een berg bouwen voor een olifant
een monument voor een slopend tijdsgewricht –
–
–
geïnspireerd door Men Moet van Gerrit Kouwenaar
–
nooit . nooit meer
nooit meer je lichaam
je lichaam nooit meer
je haar . je lach
je lach in het liefdeslaken
nooit meer je haar in het laken, . je lach
je haar, je huid, je bochten in het laken
–
je lach in het laken. het zwarte laken
het zwarte lachen van mijn hart
mijn zwart hart . dat jou omarmt
–
vergeet niet dat we gelachen hebben.in het laken
het zwarte laken
vrijen, lachen tot ochtendbraken
wij hingen in de nachten
–
mijn hulpeloze hanenhand
in jouw ravenhaar
hanenhaar ravenhand
in nuchtere nachten
–
nuchtere nacht . die
als een mantel om je schouder hangt
rond je zilveren borst . je zuiver zilveren borst
met mijn hanenhand om je zilveren borst
je zilveren zwarte lach
–
voor jou verzette ik steden
duwde de zee opzij
hing de hanennacht om mijn handen die
weer doodden
–
nooit meer
je ravenlach
–
–
geïnspireerd door Lamento van Remco Campert
