Jolies Heij is een dichter/performer die haar voelhorens naar alle nissen in de maatschappij uitstrekt. Of het nou gaat om e-bikes, sexwerkers, stadsduiven, marsmannetjes, asperges, of oude 68-ers, zij weet alles in poëzie te verwoorden en op het podium door haar vlammende voordracht te verbeelden. In 2020 stond zij op het NK Poetry Slam en zij publiceerde in Meander en Tirade. Haar debuutbundel “Lolita zei” is geïnspireerd op dwazen, dronkemannen, verliefden en andere verdwaalden.
foto Gerrit Kolthof
kustverlangen
–
ik hoef alleen maar de kamer rond en diep als een schaal te denken
hoogtevrees is niet nodig zo lang je omhoog kijkt
–
dit is een beschutte plek voor pleinvrezers
we bouwen een dak met onze blote handen
–
met de blik op de horizon gericht word je niet zeeziek
en de deining kunnen we naar believen weghalen of toevoegen
–
nu de reis tot over bergen en het strand een woestijn
met enkel nog de herinnering aan goudgele palmen
–
zonsondergangen zijn er op breedbeeld in alle seizoenen
we spreken van toekomst wanneer we niet meer terug kunnen
–
met een hoofd als museum vol ruisende schelpen
kijk, daar staat maggie macneal bij strandpaal zeven
–
ze ziet er nog net zo uit als vroeger, toen wij
met tupperwareschepjes ondiepe kuilen voor elkaar groeven
–
het kan zijn dat je het zilte zout proeft, het geeft niet
of dat je van panorama’s droomt, het is niet erg
–
er is een zandkasteel voor de liefde, water om naar zee te dragen
lucht om vleugels op te spreiden, korven om te schuilen
–
ik hoef alleen maar de kamer rond en diep als een schaal te denken
hoogtevrees is niet nodig zo lang je omhoog kijkt
–
dit is een beschutte plek voor pleinvrezers
we bouwen een dak met onze blote handen
–
met de blik op de horizon gericht word je niet zeeziek
en de deining kunnen we naar believen weghalen of toevoegen
–
nu de reis tot over bergen en het strand een woestijn
met enkel nog de herinnering aan goudgele palmen
–
zonsondergangen zijn er op breedbeeld in alle seizoenen
we spreken van toekomst wanneer we niet meer terug kunnen
–
met een hoofd als museum vol ruisende schelpen
kijk, daar staat maggie macneal bij strandpaal zeven
–
ze ziet er nog net zo uit als vroeger, toen wij
met tupperwareschepjes ondiepe kuilen voor elkaar groeven
–
het kan zijn dat je het zilte zout proeft, het geeft niet
of dat je van panorama’s droomt, het is niet erg
–
er is een zandkasteel voor de liefde, water om naar zee te dragen
lucht om vleugels op te spreiden, korven om te schuilen
klimop
–
sinds hij zei dat hij een bungalowbewoner wil zijn ben ik
bouwstenen op elkaar aan het leggen, hoewel hij niet zei
–
met jou, eerder klonk het als holbewoner of het verlangen
naar eeuwig druppend druipsteen, naar buiten geklapte
–
spiegels die niets van hemzelf prijsgeven, een kapotte deurbel
en een verwilderde tuin die het borstbeeld overwoekert en de ogen
–
bedekt, het klinkt als bunker en bezet, als wonen met verlet
bewoning zonder eigendomsrecht en pas op voor de hond
–
als ondergronds en verdwijnpunten aan de horizon
maakt hij een terugtrekkende beweging? is de twee-eenheid
–
in gevaar? weekt hij zich los uit de schelp van moedermelk
en echtelijke zoetbaksels? of wil hij zich verlagen tot het
–
schuimende zeewier aan de kade, een buitenstaander zijn
immigrant te verworteld om te worden teruggespoeld naar eigen
–
land, het is sindsdien dat ik om golfbrekers slalom, het zout uit
de zee slurp om kust te kunnen zijn, om stuwwallen en
–
stapelmuren sluip, me neervlij op bedden van dennennaalden
in ruïnes slaap onder het blote oog van hemels glas
–
me oefen in verwildering en pokon slik om te groeien, het steen
omarm met mijn takken, instemmend ritsel als hij spreekt
–
sinds hij zei dat hij een bungalowbewoner wil zijn ben ik
bouwstenen op elkaar aan het leggen, hoewel hij niet zei
–
met jou, eerder klonk het als holbewoner of het verlangen
naar eeuwig druppend druipsteen, naar buiten geklapte
–
spiegels die niets van hemzelf prijsgeven, een kapotte deurbel
en een verwilderde tuin die het borstbeeld overwoekert en de ogen
–
bedekt, het klinkt als bunker en bezet, als wonen met verlet
bewoning zonder eigendomsrecht en pas op voor de hond
–
als ondergronds en verdwijnpunten aan de horizon
maakt hij een terugtrekkende beweging? is de twee-eenheid
–
in gevaar? weekt hij zich los uit de schelp van moedermelk
en echtelijke zoetbaksels? of wil hij zich verlagen tot het
–
schuimende zeewier aan de kade, een buitenstaander zijn
immigrant te verworteld om te worden teruggespoeld naar eigen
–
land, het is sindsdien dat ik om golfbrekers slalom, het zout uit
de zee slurp om kust te kunnen zijn, om stuwwallen en
–
stapelmuren sluip, me neervlij op bedden van dennennaalden
in ruïnes slaap onder het blote oog van hemels glas
–
me oefen in verwildering en pokon slik om te groeien, het steen
omarm met mijn takken, instemmend ritsel als hij spreekt
prieel
–
Je weet niet hoe lief ik je heb, want je bent dood. Ramen en
spiegels zijn afgedekt, de klok stilgezet. De deuren naar de
eeuwigheid opengeslagen. Laat de zielen leeglopen, keer
het vat. In een kribbe van galgenhout wordt dit lichaam
–
bewaard. Huid is trilling door de illusie van kunstmatig
ademhalen. Het waken kan beginnen. Ik vlij me in jouw
schaduw, niet bang van de boomgeesten. Als een gast met
negen levens vermaak ik me in jouw afwezigheid met
–
kaartspelen en brandewijn, zet mijn eigen bestaan als
onderpand in. Ik vergok alles wat je me bracht, de rozen,
de wierook en myrrhe, de lier, maar laat me de spijkers
houden. Je bed stond altijd voor me klaar tot de dood
–
ons scheidt. Vanaf vleugels heb je muzen als ik bemind.
Dit is je laatste optreden met de sterfelijke baret op je
kop. Daarna het doek van aarde. Ik begraaf je in het
hart. En vergeet. Zonder te weten hoe zeer ik je liefhad.
–
Je weet niet hoe lief ik je heb, want je bent dood. Ramen en
spiegels zijn afgedekt, de klok stilgezet. De deuren naar de
eeuwigheid opengeslagen. Laat de zielen leeglopen, keer
het vat. In een kribbe van galgenhout wordt dit lichaam
–
bewaard. Huid is trilling door de illusie van kunstmatig
ademhalen. Het waken kan beginnen. Ik vlij me in jouw
schaduw, niet bang van de boomgeesten. Als een gast met
negen levens vermaak ik me in jouw afwezigheid met
–
kaartspelen en brandewijn, zet mijn eigen bestaan als
onderpand in. Ik vergok alles wat je me bracht, de rozen,
de wierook en myrrhe, de lier, maar laat me de spijkers
houden. Je bed stond altijd voor me klaar tot de dood
–
ons scheidt. Vanaf vleugels heb je muzen als ik bemind.
Dit is je laatste optreden met de sterfelijke baret op je
kop. Daarna het doek van aarde. Ik begraaf je in het
hart. En vergeet. Zonder te weten hoe zeer ik je liefhad.
organisch afspraakje
–
Je zit met de handen in het ongefotoshopte piekhaar. Hoe
speel je dat nu weer klaar met je armeluizengarderobe nu
je jezelf niet in elkaar kunt zetten op datingnet? Je voelt je
in het diepe geworpen, want elkaar in de ogen kijken, hoe
–
doe je dat? Stel dat je oksels geuren en je bovenlip ruikt.
De betere versie van jezelf is wat Big Tech tovert. Op de
Wall Street van de liefde doen de algoritmes het werk
en vinden de perfecte match, zodat al die stress van flirten
–
en hofmakerij niet hoeft. Dat kost maar hoofdbrekens, gepaard
met ongewenste lichaamssappen. Jij schuilt veilig in het
scherm met oordopjes in en oogkleppen voor. Het zal de
liefde wel zijn, een virtuele illusie die een leven lang
–
mag duren. We zijn een omheind eiland dat goed in de markt
ligt bij de zoekmachines van het hart. Beschut tegen drama,
jaloezie en breukpijnen. Trouw met een idool of stripfiguur.
Kies voor een product dat het verlangen naar nabijheid dooft.
–
Je zit met de handen in het ongefotoshopte piekhaar. Hoe
speel je dat nu weer klaar met je armeluizengarderobe nu
je jezelf niet in elkaar kunt zetten op datingnet? Je voelt je
in het diepe geworpen, want elkaar in de ogen kijken, hoe
–
doe je dat? Stel dat je oksels geuren en je bovenlip ruikt.
De betere versie van jezelf is wat Big Tech tovert. Op de
Wall Street van de liefde doen de algoritmes het werk
en vinden de perfecte match, zodat al die stress van flirten
–
en hofmakerij niet hoeft. Dat kost maar hoofdbrekens, gepaard
met ongewenste lichaamssappen. Jij schuilt veilig in het
scherm met oordopjes in en oogkleppen voor. Het zal de
liefde wel zijn, een virtuele illusie die een leven lang
–
mag duren. We zijn een omheind eiland dat goed in de markt
ligt bij de zoekmachines van het hart. Beschut tegen drama,
jaloezie en breukpijnen. Trouw met een idool of stripfiguur.
Kies voor een product dat het verlangen naar nabijheid dooft.
