Astrid Arns (1960) werkt mee in de redactie van Elders Literair. Ze publiceerde o.a in de Poëziekrant, Meander, De schaal van Dighter, Deus Ex Machina en Het Gezeefde gedicht. In 2016 werd ze laureaat van de Melopee Poëzieprijs.
Over haar debuut : Mijn naam op de deur uitgeverij P 2018 schreef Jooris van Hulle (Poëziekrant)
….Uit de omzichtigheid waarmee Astrid Arns de zoektocht naar de ander in beeld brengt spreekt een diep dichterlijk aanvoelen.
Dirk De Geest (Mappalibri): Suggestief en sober maar bijzonder indringend. Arns weet met enkele details en beelden een breed universum neer te zetten.
In 2018 had Meander een interview met Astrid, Jana en Frouke Arns.
In 2023 kwam dan de duobundel In welke vrouw ik leef uit bij uitgeverij P. Een bundel die ze samen met haar dochter Jana Arns tot stand bracht.
Meander: De dichteres roept sfeer op met haar aandacht voor de omgeving, het beschrijven van specifieke details en haar evocatief taalgebruik.
Vandaag een voorpublicatie uit haar nieuwe bundel Cascade die op 2 december bij uitgeverij P verschijnt.
–
Straks is het huis zonder kinderen.
Ik klop het stof uit mijn mouwen, zie
de bladeren in de ziel van een zomer,
–
de zon gevangen in de serre. Licht vermengt met grijs,
een bal onder de appelboom, slakken zonder huis.
Regendruppels die ik vang in de kom van mijn handen.
–
Jong en bijna onveranderd sta ik op het plein
puzzel een nieuw gezicht bij elkaar.
De dag is overrijp, ik wil hem plukken
–
en voor de stilte me omringt
datgene zoeken wat ik ben kwijtgeraakt.
–
Mist maakt de ramen blind
Zijn stemming slaat om als een fles inkt,
het zwart stroomt in een vlek naar buiten.
–
Hoe houdt hij alles op de juiste plaats?
Zon aan de hemel, sneeuw op de grond,
de stoel naast de achterdeur.
Het bierglas op tafel, neus boven mond.
–
In de tuin scheldt hij luidkeels vogels uit.
Twee duiven maken zich los van het dak
en hij kijk zwijgend
–
als een standbeeld op een stenen sokkel.
–
je schrijft met denkende hand
dat een buizerd op brede vleugels hangt boven de kroon van een eik.
In de krul van je letters, hunkering.
–
Je zit vast in een landschap als een wulk in een schelp
tussen planten die hun kleur verliezen
en kijkt alsof dit alles blijft.
–
Ik vraag naar sleutelwoorden
die jij betekenis geeft met zwakke stem.
Alsof je een puzzel oplost zonder stukjes.
–
Ze leeft,
plukt geuren uit het open raam,
zuigt het merg uit de avond.
–
Iets knijpt in het geschonden vlees.
Het is alsof ze op een ijsschots drijft, schaduwen versperren het zicht.
–
Zonder bedenktijd stromen de jaren rugwaarts,
kleeft het zout aan haar wimpers.
Ze wilt de schelpen horen zingen in de zee.
–
En voor het onvermijdelijke nadert, vlak na het ontwaken
dorst laven met de herinnering aan water,
versterven met het witte laken om zich heen.
