Meandermagazine

Deze niet doorsnee-gedichten vermengen het persoonlijke, verbreden het tot een maatschappelijk perspectief. In een soms dreigende sfeer komen haast terloops heftige dingen voorbij en toch voel je en deel je het mededogen van de dichter zoals je het ambivalente van ‘vooruitgang’ proeft, de kloof tussen generaties, de tijd die voorbij is, de duidelijkheid toen. En elk gedicht eindigt sterk!

In de bundel ‘Hazenklop’ van Hanneke van Eijken, valt het Johan Reijmerink op hoezeer zij in verschillende gedichten toont hoe kwetsbaar we zijn in het vormgeven van ons leven. Volgens hem is de bedreigde hang naar de lichtheid van het bestaan de grondtoon van deze bundel. Hij concludeert: ‘Al met al heeft Van Eijken een intrigerende bundel geschreven, eigenzinnig en fris van toon.’

De boodschap die veel poëzie verkondigt: wij mensen kunnen gaan, wij kunnen sterven, maar de vogels zullen toch blijven zingen. Het is poëzie die vertrouwde troost biedt, maar die in oorlogstijd geen bestaansrecht lijkt te hebben. ‘Voor zwaarden en speren is de pen van geen belang / wat kunnen pennen met lansen doen // Gesproken woorden zijn niet nuttig of worden / rode zwaarden op een tong.’

Zo kunnen we ons het leven voorstellen als we ouder worden, rustig, verbonden met de kleine alledaagse dingen en het leven in de tuin. Met een regel als ‘Jongens zijn van lente.’ Meer woorden zijn niet nodig om de lezer te laten doorlezen. En in dat prachtige Vlaams van ‘ik zie je graag’ of ‘koekebrood’, dat zeker en vast veel lekkerder is dan een feestbrood.

Hans Franse schetst een levendig beeld van dichter en taalvirtuoos J.J.L. ten Kate (1819 -1889). Hij stond bekend om zijn grote rijmvaardigheid, was zeer productief en vertaalde vele meesterwerken. Als jonge student zet hij zich – op ironische wijze – af tegen de geldende norm (het Byroniaans) in het tijdschrift BRAGA . Op zijn beurt wordt hij op zijn oude dag gefileerd door de Tachtigers. Het commentaar op J.J.L ten Kate.

Jan Glas is dichter-beeldend kunstenaar. Een hele mondvol. Eerst was het ‘dichter en beeldend kunstenaar’, later ‘dichter/beeldend kunstenaar’ en nu dus met koppelteken. Omdat de twee elkaar in evenwicht houden. Dit interview gaat alle kanten op, net als zijn gedichten: beeldende kunst, (jazz)muziek, Gronings in vergelijk met Nederlands en op het eind nog wat poëzie-helden. Het zit allemaal onder zijn poëzie.