Mandy Mariska Eggerding (1968) is theatermaker en dichter.
Samen met kunstenaars Peter Day en Rogier Alleblas richtte zij eind jaren negentig theatergroep Vendetta op. Onder deze naam creëerden zij multidisciplinair theater, beeldende kunst, performances en art movies.
Inmiddels schrijft zij vooral.
In 2019 won zij de Rob de Vos Dichtprijs met het gedicht – In Alles en een jaar later belandde zij op de shortlist van de Debutanten schrijfwedstrijd. Zij werd genomineerd voor de Oostende Poëzieprijs 2022 met het gedicht – Purgatorio – en kreeg een eervolle vermelding bij de Harelbeekse Poëzieprijs 2023 met het gedicht – Dauwkamer.
Gedichten van haar zijn te beluisteren in de Vers-app en op het YouTube kanaal van De Grote Dichtprijs en werden o.a. gepubliceerd in Het Liegend Konijn, op DIG, in het Vlaamse literaire tijdschrift Art04 en op de literaire platforms het Gezeefde gedicht en Meander.
–
Laat me zijn
breekbaar samenraapsel van huid en bot
met wangen om van binnen op te bijten
ogen om achter te verdwijnen, een buik
om in te huilen en onverwachte plaatsen
om in te schuilen van schedel, schouder
en het achterste van de tong.
–
Laat me zijn
een beven zonder harnas van wimpers
en tanden, lang uitgestrekte binnenwanden
vuurgedoopte handen, zenuwbanen
waar ieder bericht zich op lijkt te keren
tot waar het begon.
–
Laat me daar
wachten op een thuiskomst
een herhalende hartslag of andere tekens
van leven, als alles weer langer dan verwacht
ergens onderweg blijft breken.
–
Mijn moeder draagt planten in haar handen. Ze verzorgt ze
tot een oase van rust, lokt vogels en eekhoorntjes op de omliggende muren
richt de groene kopjes naar de zon, warmt haar onrustige hart tot een veld
ontspruitend leven, zegt dat ik moet kijken, kijk hoe alles groeit.
–
In de winter, als in haar tuin de kale takken zichtbaar worden
de bladeren opgeveegd in alle kleuren, sterft zij steeds een stukje mee
kruipt achter het grote raam en wacht.
–
De vogels en de eekhoorn komen nog wel iedere dag. Zij geeft hen eten.
Zo houden zij elkaar in leven tot een nieuwe lente. De winter is zwaar
voor sommigen, zegt ze. Een vogel verliest tot wel de helft van zijn gewicht
in een koude nacht.
–
Allereerst moet je blijven staan, de kinderen uit je armen rapen.
In een oogwenk van de huid leren kijken hoe ze huilend uit je
te groot groeiden om te dragen.
–
Als je opnieuw wil beginnen vind dan het einde, maak je bekend.
–
Je kunt niet alles zijn en al helemaal niet blijven. Je kunt niet
iets niet achterlaten. Je bent altijd ergens.
–
Op de brug voer ik de meeuwen brood. Zeg dit is mijn lichaam.
–
Dat ik een dier was en vlerken zocht
in ijskoud water maar later groeide tot een fik
over droog grasland koud klein vuur stookte
tot overmacht en niemand maar dan ook niemand zag
hoe ik niet thuiskwam geen haard zich vuriger blies
dan ik in opgetrokken dekens
–
Het komt wel goed met mij. De dag zal me leren. En als hij valt
net als de avond, koop ik een Chevrolet
en bouw een huis op haar achterdek. Plant in de koplampen
jonge spruiten, van die groene stralende ademende.
–
Het komt wel goed met mij. Ik kan alles verleren. Zo is het maar net.
En als niet, dan weet ik hoe een dier als vriend te vragen.
Eén die me kan tonen waar wel en waar niet te graven en te sluipen.
Hoe de geur uit mijn jas te rennen en niet te denken aan hoe de dag
ook morgen weer begint.
–
Het komt wel goed met mij. Ik ben al vluchtiger dan ik was.
Kan dagen zweven in dit hoofd, ben daar hert en vos. Al zoek ik nog
naar veren voor de vogel. Zal er handen uit bewegen, een nest en al
die kleine takjes, vleugelslagen vinden en me laten tillen door de wind.
–
Het komt wel goed met mij. Morgen zal ik de weg weer weten,
pak ik de verzamelde vacht en het kloppend hart. Ik zal opnieuw vergeten
wie ik was – sluipend en gravend naar een volgende dag
rij mijn groen koplichtend huis op een nieuw kompas,
vluchtiger nog dan het hert en de vos, word ik de vogel
en vleugelslag naar warmer, dan. Ik weet dat ik dat kan. Echt.
