In memoriam Rob de Vos
Rob startte vanuit zijn huiskamer in 1995 Meander, een literaire website die vooral een podium bood aan nieuw talent en debuterende dichters. Daar hoorde hij nadrukkelijk zelf niet bij, al deed hij in 2017 met de Turing een poging.
Sowieso bleef hij liever op de achtergrond en in zijn eigen omgeving. Eigenlijk was hij de ideale vrijwilliger in zijn eigen vrijwilligersvereniging: Meander was niet het allerbelangrijkste voor hem, al dacht iedereen dat hij 24 uur per dag ermee bezig was, en van gedichten had hij helemaal geen verstand, riep hij, het ging hem om de contacten die hij legde, de mogelijkheden van het internet, het was allemaal niet zo wereldschokkend en zijn functie maakte hem niet belangrijk.
Het plezier van het maken werd echter steeds minder groot, de druk steeds zwaarder. Lang bleef hij alles alleen doen, het koste hem ook moeite zaken te delen of delegeren, hij had een hekel aan overleg dat al ook online snel oeverloos kon worden en hoewel hij luisterde naar veel persoonlijke zaken, had hij geen zin in gezeur.
Hij miste nog altijd Joop Leibbrand, die in september 2015 plotseling overleed, een waar voorbeeld voor hem en anderen in onbaatzuchtigheid en plichtsbetrachting (en dat allemaal zonder betaling). Joop beschouwde hij als de geestelijke voorvader van Meander (en dat hij zelf nu als geestelijke vader de geschiedenis in ging, ach……)
Bij het aanstellen van mij als zijn opvolger als voorzitter (nadat hij mij al allerlei taken had toebedeeld) zei hij dat het plezierig was dat ik ‘niet zo netjes’ was, daar voelde hij zich bij thuis, hij wilde geen pietlut aan het stuur.
Rob geloofde niet in een hemel, niet in een God. Hij dacht over veel dingen na maar leefde volkomen in zijn eigen wereld. Zijn solitaire levenswijze was niet vrijwillig gekozen maar bleef als enige mogelijkheid over. Hij miste nog altijd zijn broer die een paar jaar terug overleed, zijn moeder, en bleef in haar huis wonen. Hij kon net zo makkelijk praten over politiek, de tuin, de kwaliteit van leven als over een geschiedenisboek dat hij net gelezen had (via de E-reader en in grote letter), een zeldzaam bezoek van een oud-medewerker aan Meander en hoe het zou zijn om meer ambities te hebben, of kinderen. Als hij geen zin had om te bellen, sprak hij zijn boodschappen in, deed er een foto bij van de tuin of het toetje en vergat nooit een kritische opmerking: het toetje zag er niet uit zoals het zou horen, ik had een eigenaardige vergeetachtigheid inzake komma’s maar ook, hoe heerlijk dat ik wèl altijd goedgemutst was.
(c) Alja Spaan
april 2018