Inge Bak bespreekt ‘Een mooier woord is vuurgevaarlijk’ van Annet Zaagsma:
”Daar waar de dichter zuinig is met woorden, is zij op haar best.
De taal die ‘in het wild’ ontstaat, zou af en toe ietwat getemd mogen worden.
De eigenzinnige Zaagsma laat zich niet harnassen. Zij heeft haar voorkeur voor vorm al uitgesproken.”
Kamiel Choi is onder de indruk van ‘Belle Chair-Heerlijk lijf’: ‘Schoonheid en lust als vloek: het is een bekend poëtisch thema dat Verhaeren in weergaloze erotische verzen heeft weten vatten, die Patrick Lateur behoorlijk overtuigend naar het Nederlands heeft vertaald. De aquarellen in pasteltinten van Michael Bastow zijn zoekende lijnschetsen die de vrouwelijke vorm aftasten’.
‘Het verlangen van de zee’ van Chris Marmenout kan Peter J. R. Vermaat niet bekoren: ‘De bundel staat vol met teksten, waarin het vooral gaat om de bedeesde herinnering, de kleine traan in de ooghoek of het zweempje donker bij een blik op de toekomst. Waar de dichter schraapt, streelt, stompt en beukt, heft de dichteres echter de pink bij het nippen aan een kopje thee.’
Het stoort recensent Peter J. R. Vermaat dat de ‘auteur’ van de bundel ‘Minder aardig’, Kamiel Choi, zijn gedichten die omringd zijn met allerlei andere teksten, ‘samenraapsels’ noemt. Volgens hem is in de bundel zichtbaar dat de auteur, of hij dat wil of niet, werkelijke poëzie schrijven kan. Hij ontdekt de dichter; een mens van taal.
Johan Reijmerink bespreekt het oeuvre van Menno Wigman: ‘Dood, waanzin, eenzaamheid en fatale liefdes vormen de thematische elementen in zijn zoektocht naar eenheid van allesomvattend geluk. Voortdurend is de ik op zoek naar wie hij is, wie hem bestuurt, waartoe het alles leidt. Wigman was een grensganger en kende de sluipwegen naar het grensgebied van leven, dromen, slapen en sterven.’