Jos Versteegen (1956) heeft met Zijn overhemden op jouw huid de perfecte partnerbundel geschreven voor het eerdere Slapen bij een warme man. De requiems voor vader, moeder, boerderij en boeren levenswijze vormen samen ook een dichterlijke autobiografie. De laatste afdeling van de bundel heet ‘Laatste gedichten van thuis’. Bouke Vlierhuis vraagt zich af of het verhaal hiermee uit is.
Bij uitgeverij Wereldbibliotheek verscheen Opstandige dauw, een tweetalige verzamelbundel van de Iraanse dichter Ahmad Shamlu (1925-2000). De bundel staat volgens Johan Reijmerink vol met prachtige aforistische regels die de schittering en troost van de liefde, de meedogenloosheid van het geweld, de huiver voor de angst en de troost van het verglijden van de tijd weergeven.
Maarten Hamelink las Omdat er iets ontbrak van de Haagse dichter Theo Monkhorst. ‘Het openingsgedicht is een hoogtepunt in een verder tamelijk vlak landschap.’
Joop Leibbrand laat zich in de gedichten van Kees Engelhart, Fabian de Sackenay en Berty Snellens (wie is wie?) meevoeren door een verleidelijke, nauwelijks latente ‘gekte’ en stelt vast te maken te hebben met een unieke stem.
Remco Ekkers besluit zijn bundel Pinksterbloemen in september met het uit 66 terzinen bestaande titelgedicht, dat de neerslag vormt van een reis die hij augustus 2009 naar Spitsbergen maakte. ‘Reizen is een gemoedsstemming’, schrijft Margriet de Moor in haar roman De schilder en het meisje en die van Ekkers moet er volgens Joop Leibbrand een geweest zijn van een zo grote overweldiging, dat hij de volstrekt nieuwe werkelijkheid waarin hij werd ondergedompeld niet anders dan afstandelijk en fragmentarisch kon benaderen.