Categorie archieven: Recensies

Joop Leibbrand bespreekt Al is die maan ’n misverstand van Danie Marais: De bundelafbeelding toont een lijkbleek, maanachtig gezicht dat met grote starende ogen ondersteboven vanaf de bovenrand van het boek hangt. Staat de wereld op zijn kop? Of, bij verbijzondering, Marais zelf? Het leven als een dubbel misverstand? In ‘Wees gerus’ citeert Marais Breytenbach: ‘as mens aan die sterre vat / gaan hulle dood, sê Breyten.’ Maar gelukkig: ‘Daar is niks om voor bang te wees nie -‘ Mocht het anders lijken, is dát het misverstand…

Al Galidi doet in De laatste slaaf Ivan Sacharov regelmatig op twee gedachten hinken. Soms vindt hij hem vreselijk flauw, en dan weer bijna briljant. ‘Hoewel hij zijn gedichten zo los en luchtig mogelijk opschrijft, blijven ze te ééndimensionaal, blijft hij – in deze bundel althans – te weinig een bruggenbouwer van woorden en te veel van ideeën.’

Debuteren met een roman in verzen, je moet maar durven. Arthur Wevers deed het met Bittergarnituur en Bouke Vlierhuis raakte bijna vast in een postmodern moeras. Zijn conclusie is: ‘een knap gemaakt mengsel van kunst met een grote K en ranzigheid. Typisch iets waar recensenten van houden. Of de gewone lezer het ook waardeert, dat is afwachten.’

Zeldzaam mooi zijn in Maarten van den Bergs Traktaatjes vorm en inhoud vervlochten. Deze dichter spreekt keer op keer met twee woorden, stelt Marijntje Gerling vast. Lees de recensie om te zien hoe dat gaat!

Voor Bouke Vlierhuis is de cyclus ‘Moedermomenten (zonder moeder)’ het pièce de résistance van Sylvie Marie’s debuutbundel Zonder: een weergaloze cyclus vol ingehouden woede en schuldgevoel, een genadeloze analyse van een jeugd in een moeilijk gezin.