Debuteren met een roman in verzen, je moet maar durven. Arthur Wevers deed het met Bittergarnituur en Bouke Vlierhuis raakte bijna vast in een postmodern moeras. Zijn conclusie is: ‘een knap gemaakt mengsel van kunst met een grote K en ranzigheid. Typisch iets waar recensenten van houden. Of de gewone lezer het ook waardeert, dat is afwachten.’
Zeldzaam mooi zijn in Maarten van den Bergs Traktaatjes vorm en inhoud vervlochten. Deze dichter spreekt keer op keer met twee woorden, stelt Marijntje Gerling vast. Lees de recensie om te zien hoe dat gaat!
Voor Bouke Vlierhuis is de cyclus ‘Moedermomenten (zonder moeder)’ het pièce de résistance van Sylvie Marie’s debuutbundel Zonder: een weergaloze cyclus vol ingehouden woede en schuldgevoel, een genadeloze analyse van een jeugd in een moeilijk gezin.
Poëzie Kort: Vijfentwintig jaar Budé door Bert van Weenen Sinds 1984 publiceerde de Limburgse dichter Frans Budé (1945) bij uitgeverij J.M. Meulenhoff in totaal elf dichtbundels: Vlammend marmer, Een leem, Grenswacht, Nachtdroom, De onderwaterwind, Maaltijd, In Remersdaal, Alles gaande, De trein loopt prachtig binnen, Blauwe rijst en onlangs zijn nieuwste Bestendig verblijf. In het gelijktijdig met Bestendig verblijf verschenen essay Dat niets meer voorbijgaat verdedigt Morriën-biograaf Rob Molin Budé tegen allerlei aantijgingen van epigonisme. Na Gerrit Kouwenaar, Hans Faverey en H.C. ten Berge is er gewoon een nieuwe generatie dichters gekomen voor wie het autonome karakter van de poëzie steeds […]
Poëzie Kort: Reparateur van de tijd door Bert van Weenen Het jubileum van een dichter vieren met een doorwrocht, goed leesbaar overzichtsartikel, dat is niet eens zo’n gek idee. Morriën-biograaf Rob Molin schreef zo’n artikel over Frans Budé (1945), de Maastrichtse dichter die in 1984 bij Meulenhoff debuteerde met de bundel Vlammend marmer en inmiddels alweer vijfentwintig jaar meedraait in het Nederlandse poëziecircuit. Sinds dat debuut heeft Budé volgens Molin ‘een ontwikkelingsgang zonder omwentelingen doorgemaakt. Hoogstens accentverschuivingen deden zich voor. De toon van het gehele oeuvre was in Vlammend marmer gezet.’ Molin wijst de dood aan als het centrale thema […]