Interviews

‘Ik matig mij niet de illusie aan’, zegt Jan Kleefstra, ‘dat de veldleeuwerik of de raaf of de berk of het moeras op mij zitten te wachten om te vertellen hoe zij zich voelen. Wie ben ik om mij de stem van hun leven en hun ervaringen aan te meten. Maar toch is dat wat ik doe.’

Een gedicht moet voor Marc Lonneville een zekere tijdloosheid hebben zonder wereldvreemd te zijn. Dat is een moeilijke evenwichtsoefening, beseft hij. Door te schrijven is hij anders, zeg maar zorgvuldiger of intenser, naar de dingen rondom hem gaan kijken. Een verrijking dus. Hij houdt van gedichten die je naar een perspectief leiden waar je zonder het gedicht niet zou kunnen komen.

‘Mezelf dichter noemen’, zegt Christophe Batens, ‘voelde onwerkelijk en tegelijk helemaal juist aan. Sindsdien ben ik een vollediger mens. Je hart volgen: ik kan het iedereen aanbevelen ;-)’. Een gedicht schrijft hij in de eerste plaats omdat het gedicht vraagt om geschreven te worden en hij gelooft dat het gedicht zelf dicteert wanneer het klaar is.

Een bundel is voor dichter Anke Senden onvermijdelijk één geheel, als een lichaam. De uiteindelijke woorden, datgene wat de lezer ziet, vormen dan in feite niet meer dan de huid rond dat hele levende geheel. Een tekst is voor haar pas af als ze het gevoel heeft dat de woorden die voor haar staan die huidlaag weerspiegelen.

Sholeh Rezazadeh is al voor haar poëziedebuut een veelbesproken schrijver, dichter, columnist en een veelgevraagd voordrachtskunstenaar. Op 3 september verschijnt bij uitgever Ambo/Anthos haar bundel 'Neem ruim zei de zee.'. Ze gelooft niet in grenzen of hokjes en is ervan overtuigd dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Dat probeert ze in haar poëzie te laten weerspiegelen.

‘Noch mijn rechtenstudie, noch die van de filosofie hebben mij garanties geboden op een toekomst als dichter.’ Aldus Ludo Bleys, ‘Dat ik poëzie schrijf, heeft meer te maken met vroege interesses, beschikbare tijd, de opleiding aan de Schrijversacademie en de ervaring die ik opdeed in de bezielende schrijfgroep rond dichter/uitgever Roel Richelieu Van Londersele.’

Wie beter dan Jos van Hest zelf kan vertellen over het Open Podium in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Vanaf het eerste Open Podium in januari 2004 presenteert hij dit drempelloze, maandelijkse samenzijn, ‘een wonderlijke broedplaats van ontmoeten en genieten. En van leren. Aandacht doet floreren. Ontmoeting moedigt groei aan. Reflectie bevordert kwaliteit.’ Dit podium is werkelijk open!

Dood is het enige zekere, zegt dichter Frans Kuipers, door wiens werk een geest van vrijheid jaagt. En 'Poetry makes nothing' happen, maar toch... Over het grote gevaar van de lyrische dichter en het hebben van teveel pretenties, over Komrij en of een plekje in diens bloemlezing wel verdiend was, over debutanten maar eigenlijk over leeftijdloos zijn en actief.

De poëzie van Neruda of Lorca en van de vele anderen waarvan ze het werk waardeert, vat Astrid Lampe op als ‘kostbare pogingen ons tot de wereld te verhouden. In een wereld die uiterst complex en problematisch is, vaak repressief en kunstenaars-vijandig, is hun poëzie een gulle gift.’ Zo ook de hare, nu bekroond met de P.C. Hooft-prijs.