Interviews

In een prachtig gedicht uit 'Dichter' omschrijft Mary Heylema zichzelf het best: ‘trooster ben ik / schuurpapieren droom / halm van hoop’. ‘Bij het schrijven’, zegt zij, ‘voel ik voor het eerst van mijn leven een soort vuur, urgentie. Alsof ik steeds meer samenval met wie ik ben.’ Ook is ze een fanatieke dingenvinder. Wat heeft ze met scherfjes?

Wie zit er achter het podium (5)? Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. In de vijfde aflevering verwoordt Dick van Hoeve alles over de Dichterskring Alkmaar die volgend jaar veertig jaar bestaat. ‘We zijn waarschijnlijk de enige vereniging die zijn statuten in dichtvorm bij een notaris heeft gedeponeerd.’ Wat poëzie kan betekenen verwerkte hij in een gedicht.

Zoë van de Kerkhof is van jongs af aan bezig met gedichten, theater en verhalen. Bij het stadsdichterschap van Leiden komen haar passies allemaal mooi bij elkaar. Ze vindt dat ze er als stadsdichter voor iedereen moet zijn. Ze draagt haar gedichten liever voor dan ze op papier te laten lezen, de wisselwerking tussen dichter en publiek is bijna magie.

Wie zit er achter het podium (4)? Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. Waarom doen ze het, waarin onderscheidt hun podium zich van een ander, waarom hebben ze zoveel met taal, stellen ze voorwaarden? In de vierde aflevering Beppie Lotterman, dyslectisch en daarom altijd bezig met taal. ‘Poëzie is kunst vanuit het hart.’

Jean Pierre Rawie over de misvatting van ‘light verse’, hoe een strakke vorm geen beperking is maar een verrijking, de Nederlandse neiging iedereen in een hokje te plaatsen, het raadsel van een geslaagd gedicht, uiterste concentratie, hoe je steeds minder te zeggen hebt naarmate je meer hebt gezegd, de moedertaal en vertalingen en de eigentijdse behoefte oorspronkelijk te zijn.

In eerste instantie is een gedicht schrijven – net als schilderen – ademhalen, een manier om mezelf en de wereld rondom mij te fileren, zegt Johan Clarysse in dit interview. Ook poëzie nodigt uit tot traagheid, tot anders en opnieuw lezen, al is het maar door de witregels. Net zoals de kijker mede het schilderij maakt, maakt de lezer mee het gedicht.

Judith Nieken bedacht teksten voor Kinderen voor kinderen en Sesamstraat. Ze houdt van klare taal, zonder franje en poespas en schrijft altijd in een bepaalde cadans. Ze kan heel lang schaven aan een gedicht, maar dat mag je er nooit ofte nimmer aan af zien. En de muze komt en gaat, er is geen vastomlijnd plan.

Wie zit er achter het podium (3)? Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. Waarom doen ze het, waarin onderscheidt hun podium zich van een ander, waarom hebben ze zoveel met poëzie en waaraan geven zij de voorkeur? In de derde aflevering Pieter Stroop van Renen en hoe hij ‘de poëzie op het podium van je bestaan zet’.

Annika Cannaerts, ‘de personages in mijn kortverhalen vind ik helden, een ander zou ze makkelijk losers noemen. Ze creëren waanzinnige constructies in hun hoofd om zich toch maar niet verlaten te hoeven voelen en ontvluchten daarbij de realiteit op onverschrokken en dappere wijze. Ook in mijn poëzie gaat het vaak over de troost van de verbeelding.’