Meandermagazine

Aangezet door zijn grote passie voor de natuur en de taal werd Ivo de Wijs cabaretier, tekstdichter, presentator, kinderboekenschrijver, wat al niet. Het aantal liedjes dat hij schreef, zal ruimschoots de duizend overstijgen. En op zijn lauweren rusten is er nog niet bij, al zal hij zich niet meer wagen aan bewerkingen van oude Nederlandse literatuur. Een interview van Inge Boulonois.

Maurice Broere recenseert de bundel ‘Et surtout j’étais blonde/en daarenboven blond’ van Corinne Hoex, vertaald door Katelijne De Vuyst. Hij vindt in de compacte taal een sfeer van spanning en dreiging, van mishandeling en seksueel misbruik. De foto op de omslag en de dramatiek in de gedichten maken het misbruik bijna tastbaar. ‘Een bundel met een indrukwekkend thema.’

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het zeventiende antwoord komt van Ivan Sacharov.

Het veelbesproken inaugurele gedicht ‘The Hill We Climb’ van Amanda Gorman deed denken aan de ‘I have a dream’-toespraak van Martin Luther King. Over de Nederlandse vertaling is veel gedoe geweest. Nu is de bundel uit in de vertaling van Zaïre Krieger. Recensent Herbert Mouwen ging er eens voor zitten. Waarom bleef uitgeverij Meulenhoff niet achter hun keuze staan voor van Rijneveld? Nee toch, sensitivityreaders? Hoe is de vertaling uiteindelijk uit de verf gekomen? Hij dook in de hele kwestie en schreef een longread.

Gastcolumnist Jan van der Vegt over het laatste meesterwerk van Dylan Thomas, Under Milk Wood, en de diverse vertalingen van dit - als stemmenspel voor radio geschreven - stuk dat zo zinderde van leven en drama dat het ook in het theater opgevoerd kon worden. De kracht van Claus, de foutloze versie van Bindervoet, blijft het taalplezier even meeslepend en herkenbaar als in de eerste versie?

De poëzie van Robin Veen is intrigerend, alsof ze op iets belangrijks wijst dat anders net buiten ons waarnemingsveld valt. Wat is ruimte nog, zegt hij, als je erin opgesloten bent. Op zoek naar het juiste woord voor stilte, verdwijnt de tijd en vergeet hij wanneer het gisteren was. En wij met hem.