Meandermagazine

‘Persoonlijk geraakt’ is het debuut van Sis Matthé, uitgegeven bij Het Balanceer. De naam van de uitgeverij inspireert recensent Levity Peters te filosoferen over de dunne scheidslijn tussen kunst en kitsch. Bij Matthé is veelal sprake van een geslaagde balanceer act, veel gedichten zijn niet alleen knap geschreven, maar ook zuiver van gevoel: ‘het taalexperiment overheerst nergens de emotionele overdracht, waarmee hij in staat is om je werkelijk te raken.’

Hans Franse mist zijn huis in Umbrië, het land van heiligen. Het leven is daar mystiek, spiritueel, aards en inspireert tot muziek en poëzie. Een gedicht over de zonsopgang werden er elf over elk stadium van de dag, Het Umbrisch Getijdenboek. Bij het voorlezen deden de Italianen hun ogen dicht en wiegden mee, zij vinden Nederlands een muzikale taal maar er kwam ook een vertaling.

‘American Rabbits’ van Staf Rummens is een speels gedicht met een serieuze en nog altijd actuele ondertoon. Een gedicht van een jonge dichter in de jaren vijftig, die naar zijn eigen stem zoekt. Romain John van de Maele laat in zijn eerste bijdrage aan de Klassiekers zien, hoe we ook de toon van de door Rummens bewonderde Paul van Ostaijen nog in bepaalde aspecten van het gedicht terug kunnen horen.

Hans Puper over deel 4 van ‘Dagen van Van Putten: ‘Engelhart probeert in zijn epos de kern van het bestaan te vatten door dagelijkse gebeurtenissen te beschrijven; als we al gedachten van personages leren kennen, dan zien we die – in de gebruikelijke mijmeringen althans – niet van binnenuit: er is een alwetende verteller aan het woord.’

'Bravogeroep en enthousiast gefluit' vormt de titel van de verzamelbundel die in september a.s. van Frank van Pamelen uitkomt. Maar liefst twaalf jaar moesten zijn fans wachten op een nieuwe dichtbundel, maar nu is het dus bijna zo ver. Aanleiding om hem een aantal vragen te stellen, o.a. over deze nieuweling. Wat voor bundel wordt het, staan er alleen de beste gedichten uit vorige bundels in, of ook nieuwe?

Marc Bruynseraede bespreekt ‘Syllaben van verdwijn’ van Erick Kila: ''Het existentialistische ervaren van het ‘niets’ houdt de dichter constant bezig. De tijdelijkheid is een onverbiddelijk gegeven. Wat rest is een summiere inventaris van de werkelijkheid. Dat vertaalt zich in een poëzie die staccato geschreven, gelezen én begrepen dient te worden. Een inventaris van taal waarin stiltes en in te vullen betekenis groter zijn dan wat er staat.''