Meandermagazine

We horen in de reguliere media nauwelijks nog iets over oorlogsellende, het leed van vluchtelingen, armoe en de opwarming van de aarde. Alles gaat schuil achter de coronacrisis en dat niet alleen: we worden overspoeld door een golf coronagedichten. Begrijpelijk, want er zijn weinig mensen die niet zelf of in hun omgeving met ziekte of economische ellende te maken krijgen. Maar toch: is hier geen sprake van bewustzijnsvernauwing? Antjie Krog laat je weer ruimer kijken, en hoe. Ze maakt je gelukkig en wanhopig tegelijk. Een recensie van Hans Puper over ‘Broze aarde’.

Ik ben dichter, geen dokter, zegt Rogier de Jong. In deze column de beeldende kracht van een goed gedicht, of de poëtische kracht van een goed beeld, die de ervaring scheidt van de gebeurtenis en de zaken weer in het juiste perspectief plaatst – hoewel dat ‘uitzoomen’ best lastig is.

Ivan Sacharov las ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar, en laat zien hoe een gedicht woorden kan laten dansen. In ‘Tango’ komt zoveel samen, dat de nauwlettende lezer een goed beeld krijgt van de nieuwe bundel van deze voormalige stadsdichter van Alkmaar, die al meer dan tien dichtbundels op haar naam heeft staan.

Poëzie is wel religie voor ongelovigen genoemd. Columnist Jan Loogman en deze verwarrende tijd. Over vertrouwen, beperkte eigen controle, het veilig voelen in je eigen huis, de angstaanjagende leegte en stilte in de wereld, zijn op God vertrouwende moeder en Maria als de Moeder van Smarten, Heil van de zieken, Troosteres van de bedroefden. U kunt natuurlijk ook verder zoeken.

Aurora Guds schreef als kind al gedichten en verhalen en is dat blijven doen. Haar, soms pijnlijk scherpe, observaties betreffen ook haarzelf en leveren prachtige zinnen op als “ik was de hoeder van iets, een abstracte moeder zonder schouders” of "eenzelfde verhaal geschreven, in een baan van barsten, tot ver achter de kastenwand”. Haar optredens zijn een belevenis.

Hettie Marzak is onder de indruk van ‘Waren we dieren’, het debuut van Dorien Dijkhuis: ‘De hele bundel ademt een sfeer van vergankelijkheid, van vluchtigheid en toevalligheid.’ Daarbij zijn de emoties met opzet klein gehouden: ‘het is aan de lezer om betekenis toe te kennen aan de subtiele beschrijving van zware gebeurtenissen. Dit schijnbaar onachtzame vermelden van ingrijpende zaken is één van de sterke kanten van deze dichter.’