Meandermagazine

Wanneer een dichter schrijft een gistfabriek te willen zijn, heeft ze meteen onze aandacht. Enkele mooie beelden doen de rest. Een regel als ‘mijn mond in de juiste kleur geverfd’ bijvoorbeeld, warboel die slechts schijn is en dan het zicht vanuit de trein. In het tweede gedicht zijn we onnozel en zot en wijst de dichter ons op verzuim.

Onno-Sven Tromp bespreekt de nieuwste bundel van Lilian Zielstra: ‘’De meeste gedichten in ‘Mijn dochter draagt een steen’ zijn te karakteriseren als zacht en lieflijk, maar aan die eigenschappen gaat deze bundel bijna ten onder. Het zijn gedichten waaraan je je geen buil kunt vallen. Door zulke poëzie word je als lezer langzaam in slaap gewiegd.’’

Boris Kanen wil geen ‘dichtende dokter’ genoemd worden maar hij is het wel. Zowel in de zorg als in de poëzie draait het voor hem om het maken van verbinding, van mens tot mens. ‘Het menselijke lot’ met al zijn hoogte- en dieptepunten, met al zijn paradoxen, fascineert hem. Poëzie begint bij hem bij het ontspannen maar aandachtig waarnemen.

Een longread vandaag van Hans Franse over ons middeleeuwse meesterwerk: ‘Van den Vos Reynaerde’, het episch dierengedicht dat internationaal bekendheid geniet. In zijn omvangrijke boek ‘De Reynaert’ ontrafelt Frits Oostrom de geheimen van deze klassieker.

De laatste zomerse gedichten voor onze zomerstop. Met slippers, mango’s en muggen, stof tussen onze tenen, een olifant, het stuiteren van een bal en een strandwei van papier. Werk van Bert Voeten, Sandra Roobaert en Hans Faverey.

Ter gelegenheid van de toekenning van de Martinus Nijhoff Vertaalprijs aan Ton Naaijkens zijn er zeven gedichten gebundeld onder de titel ‘Zeven omhelzingen’ van de Oostenrijkse Friederike Mayröcker. Hettie Marzak spreekt over hartstochtelijke en eigenzinnige gedichten.