Recensies

Peter J.R. Vermaat over ‘Vanavond nasi’ van Hans Rothuizen: ‘In de bundel kijkt de dichter in zijn taal om zich heen, zowel dichtbij als verder terug of vooruit. Ieder gedicht vormt een reeks van passen in een dans van klank en tijd, waarbij de lezer niet alleen de ogen van de dichter volgt, maar wat hij ziet ook kan meespreken met zijn mond. Dichterbij een lezer kan een dichter niet komen. En omgekeerd.’

De nieuwe bundel van Huub Beurskens heet ‘Gedurig nader’. Recensent Hans Franse heeft in geen tijden met zoveel plezier een bundel gelezen: ‘Er staan meerdere sonnetten in de bundel, maar daarnaast ook wat vrijere verzen, soms lijken ze op prozagedichten, soms zijn het verslagen van het bekijken van kunst, soms zijn ze gewoon lyrisch en ontroerend. Altijd is de taal verzorgd, altijd is er een poëtisch moment.’

Maurice Broere over de nieuwe bundel van Elma van Haren: "'Zuurstofconfetti’ is geen bundel voor luie lezers. Als je wilt begrijpen wat de dichter bedoelt, dan betekent het soms dat je flink moet werken, vaak moet herlezen en soms dring je dan nog niet tot de betekenis door. (…) Ik denk wel dat een avontuurlijke lezer de uitdaging kan oppakken en al het moois zal weten te ontdekken.’

‘Goudlicht en avondschijn’ werd gelezen door Ernst Jan Peters. Het is de wedstrijdbundel van de Turing Gedichtenwedstrijd van afgelopen jaar, de honderd beste gedichten gekozen uit duizenden inzendingen. Een bloemlezing zonder thema anders dan de kwaliteit van het gebodene en daar zitten in zijn ogen juweeltjes bij.

Wie denkt dat poëzie enkel vandaag op een podium gebracht wordt voor een breder publiek, zal verrast zijn te vernemen dat midden vorige eeuw de Vlaamse Poëziedagen jaarlijks honderden mensen op de been brachten. Deze Poëziedagen waren een initiatief van pastoor Basiel de Craene, die van 1937 tot aan zijn dood in 1956 de Vlaamse Poëziedagen organiseerde. Romain John van de Maele las voor ons de lijvige studie die Dirk de Geest aan dit fenomeen wijdde.

Eric van Loo over ‘Nergens in het bijzonder’ van de jongste uit de dichtersfamilie Arns, Jana: ‘De lichtvoetige woordspeling die tot absurdistische situaties leidt, is het handelsmerk van Jana Arns.(…) Soms doen [haar] gedichten me aan songteksten denken: heel persoonlijk, mooi geformuleerd, met hier een daar een prikkelende dubbelzinnigheid. Maar zodra je de clou te pakken hebt, blijft er weinig meer te raden over.’

Een reactie van Herbert Mouwen op de Lucebert-biografie van Wim Hazeu: ‘Wanneer ik de gedichten van Lucebert lees, dan valt het me op dat veel van zijn poëzie over angst gaat. Waar die angst vandaan komt, dat is een van de mysteries van zijn gedichten. Is dat de angst dat zijn sympathieën voor nazi-Duitsland uit zijn jeugd bekend worden? Dat lijkt me een te beperkte opvatting. Ik kom eerder uit bij een vorm van een persoonlijke existentiële angst, een angst die leidt tot een groot eenzaamheidsgevoel.’

Eric van Loo over de tweede bundel van Kira Wuck: “‘De zee heeft honger’ is (…) een verslag van een voortgaande worsteling met de ongerijmdheid van het bestaan. De taal is daarbij een hulpmiddel, die slechts af en toe op de voorgrond treedt.” “De kracht van de poëzie van Wuck ligt in de rake observaties en onverwachte schakelingen. (…) Fragmenten van schoonheid, waar we nog lang wakker van kunnen liggen.”

Romain John van de Maele over de bundel ‘Domo de Poezia’ van Laurence Vielle, de ‘poétesse nationale de Belgique’ in de periode 2016-2017: ‘De gedichten zijn vertaald in de twee andere landstalen, en het is opnieuw een poging om poëzie dichter bij het publiek te brengen. (...) Vielle is een geëngageerde schrijfster in de ruimste betekenis van het woord, een schrijfster die me aanspreekt door haar zeer directe verwoording. Ze gaat niet op zoek naar verhullende metaforen.’