Recensies

Peter J. R. Vermaat over het debuut ‘Mijn grote schuld’ van Laurens Ham: ‘Mij bekruipt het gevoel dat Ham – indachtig Marsman’s ‘baldadig aforisme’ van graan des levens dat wordt omgestookt tot jenever der poëzie – wat te diep in het glaasje Polet heeft gekeken. ( … ) In plaats van een poëtica van de dichter zelf zie ik voornamelijk schatplichtigheid aan voorgangers. Dat is jammer, want op een enkele plaats meen ik de stem van de dichter wel degelijk te horen.’

Ernst Jan Peters: ‘Nachtefteling' van Martijn Benders is een talig avontuur in het donkere pretpark van associaties. De wachttijden in deze bijzondere Efteling zijn overzichtelijk en de attracties vragen er om nóg een keer mee te gaan en je mee te laten slingeren. Nergens ontstaat de neiging om de bundel in de mond van Holle Bolle Gijs te mikken. En dan zegt de dichter zelf dat het slechts een nietszeggende voorbode is op het echte werk. Laat het echte werk dan maar komen!’

Paul Roelofsen over ‘Zonder is het licht niet zacht genoeg’ van Sven Cooremans: ‘[…] een bundel met pareltjes, mindere gedichten en te ambitieuze verzen die ik respectievelijk met bewondering, fronsend en hoofdschuddend heb gelezen. Het leek het leven zelf wel.’

In POËZIE KORT recensies over ‘Engelenspoor’ van Jan M. Meier, ‘Nieuwkijken’ van de tweekoppige Dichter des Achterhoeks – waarom niet gewoon ‘van de Achterhoek’? - en het debuut ‘Op de rand van mijn gedachten’ van Lianne Maring. (Lennert Ras & Hans Puper)

Laura Demelza Bosma over de dubbelbundel van Lieke Marsman: "In 'Man met hoed' zijn de eerste twee bundels van Lieke Marsman bijeengebracht: ‘Wat ik mijzelf graag voorhoud’ en ‘De eerste letter’. Deze worden bovendien aangevuld met vroeg en minder vroeg werk, en met enkele vertalingen. ( … ) Het kan geen toeval zijn dat Lieke en like maar één letter van elkaar verschillen." In haar recensie vraagt zij zich af waarom zij en vele anderen aan haar lippen hangen.

Herbert Mouwen over de nieuwe bundel van Abdelkader Benali: ‘De dichtbundel ‘Wax Hollandais’ van Abdelkader Benali is een waardige opvolger van ‘Panacee’ uit 2006. Het is een uitdagende, gevarieerde bundel geworden. Gedichten over Nederlandse steden, over Marokko, over het huishouden en vaderschap, over culturele diversiteit en over het schrijven zelf. Kenmerkend voor zijn poëzie is de vitale toon en de speelsheid in het merendeel van zijn gedichten.’

Romain John van de Maele schreef een beschouwing – in dit geval een betere typering dan ‘recensie’ - over ‘Die Vleugels II’ van Leo Vroman. Hoewel de bundel al in 2015 verscheen, hebben we het stuk toch geplaatst: ‘Die Vleugels II’ geeft aanleiding tot een boeiende bespiegeling over het wezen van poëzie. Van de Maele: Als ‘lezer moet je beseffen dat een schilder en een dichter de spelregels bepalen […]. Wie schrijft, bepaalt altijd de taalspelregels, en er zal dus nooit staan wat er staat, en dat geldt ook voor het werk van Leo Vroman.’

In juli verschenen ‘Alle gedichten’ van Hans Verhagen. Opvallend is dat tegenstellingen de kern vormen van zijn werk en, zeer waarschijnlijk, ook van zijn leven. Die tegendelen zijn altijd gelijktijdig aanwezig, nevengeschikt. Over Verhagens poëzie is al veel geschreven en daarom heeft Hans Puper ervoor gekozen zijn gehele werk te karakteriseren aan de hand van één gedicht.

De tweetalige bloemlezing 'Belgium Bordelio', in 2015 voortgekomen uit de samenwerking tussen het Vlaamse Poëziecentrum en het Waalse Maison de la Poésie, was zo’n succes dat er een vervolg is gekomen. Dat was een niet geringe uitdaging, vindt Ivan Sacharov, want ‘België [is] het land waar het beleg en het brood maar niet aan elkaar willen wennen’. Maar het resultaat mag er zijn: 'Belgium Bordelio 2' is een ‘bundel, die zo barst van de vitaliteit, dat er een stevige kaft omheen moest worden gedaan’.