Recensies

Oud- Meandermedewerker Herbert Mouwen (Breda, 1952) publiceerde in 1991 de bundel De zon is kapot, en bracht daarna alleen een tweetal verhalenbundels uit. Met De handen van de tijd - een forse bundel: 61 gedichten, verdeeld over acht titelloze afdelingen - profileert hij zich nu weer als dichter.

Marieke Rijnevelds debuut Kalfsvlies laat een acrobatische geest zien, een die op het slappe koord kan jongleren met meer dan één metafoor tegelijk. Zij verwoordt drankzucht en andere gekte op komische en tegelijk schrijnende manieren. Het debuut schreeuwt om meer, maar daarbij verlang ik als lezer wel naar meer rustpunten, opdat de beelden nog beter tot hun recht komen.    

Hoe kan een verzamelbundel van Sleutelaar anders heten dan Wollt ihr die totale Poesie? Het eenregelige gedicht stamt uit 1965 en werd in 1987 ten gehore gebracht op de Dokumenta 8 in Kassel: het schalde door de luidsprekers. Het verwijst natuurlijk naar de retorische vraag in Goebbels’ beruchte, maar qua vorm excellente rede na de val van Stalingrad: ‘Wollt ihr den totalen Krieg?’ Een aantal mensen zal die verwijzing schokkend hebben gevonden, maar als je de aandacht op je poëzie wilt vestigen, dan moet je het zo doen.

Hans Keilson (1909-2011) was een Duits-Joodse psychiater en schrijver. In zijn nalatenschap werden gedichten gevonden, waarvan er vijftien zijn gebundeld in Ballade van de aardse Jood: een tweetalige uitgave waaruit maar weer eens blijkt hoe moeilijk het vak van vertaler is.

Je zadelt een vlinder is de derde dichtbundel van Henry Sepers en een van de eerste uitgaven van de nieuwe uitgeverij Magonia. Hij bestaat uit drie afdelingen: ‘Arfeuille’, ‘Ars, kerkhof’ en ‘Zij, wij’.
De kwaliteit van de gedichten wisselt nogal. Soms lijkt Sepers te denken dat zijn metaforen uitleg behoeven.

In "wat gebeurt is maar de helft van het verhaal" bespreekt Lambert Wierenga op de manier die we van hem kennen van zijn beschouwingen voor Meander Klassiekers en uit zijn boeken Zo werkt poëzie en Ziezo Poëzie! twaalf gedichten van Menno van der Beek.
Aan de besprekingen gaat een essay vooraf waarin Wierenga uitgebreid ingaat op Van der Beeks poëtica.

In 2012 vertrok dichter Hanneke van Schooten voor een jaar naar Schiermonnikoog. Daar ontstond de bundel Getijden, 42 gedichten die elk bestaan uit twee kwatrijnen, ingedeeld in een ruim een jaar overspannende cyclus van winter-voorjaar-zomer-herfst-winter. Het is één lange queeste naar een geliefde ander, steeds hernomen zoektocht en ontmoeting ineen. Van Martien Frijns werden dertig foto's opgenomen, waarvan er tien werden afgedrukt op een dubbele pagina. Ze hebben niets toeristisch, doen het vrijwel zonder mensen, de fotograaf had vooral oog voor wisselende ritmische patronen en structuren. Tekst en beeld gaan nooit op elkaar in, maar passen desondanks uitstekend bij elkaar. In alle opzichten een prachtig boek.

De witte pauw is de vertaling door Frans De Haes van Le paon blanc van Jo Gisekin, een bundel die geïnspireerd werd door foto's van Annouk Westerling. Het is een prachtige uitgave: mooi papier, mooie letter, je zou de bundel aan iemand van wie je houdt cadeau willen doen. De foto's zijn adembenemend mooi. Alleen jammer dat de dichteres boven haar macht greep.

Ben je werkelijk een poëzie gourmet, dan ben je bijna verplicht om de poëzie van Geert van Istendael te proeven. Hij gunt je in Het was wat wasniet alleen het genot je weg te kunnen laten drijven op zijn taalmuziek, hij geeft je nog inhoud ook. Niet alleen je gevoel wordt aangesproken, ook je denken.