Recensies

Na een stilte van acht jaar verscheen onlangs met Je kunt bellen de zevende dichtbundel van filosoof en criticus Maarten Doorman. De wereld waarin wij nu leven, is altijd nadrukkelijk aanwezig in Doormans poëzie, die daardoor meteen al bij eerste lezing een vertrouwde indruk maakt. Elke bundel van hem is uitgebalanceerd en coherent.Als filosoof beschikt Maarten Doorman over een scala aan abstracte expressiemiddelen, maar gelukkig blijft hij in zijn gedichten concreet en lekker tastbaar.

Aambeien en zetpillen van Johan Borghys is een bundel met twee gezichten geworden. Vormgeving en idee ('poëzievoorschriften op alfabet') zijn perfect uitgewerkt, maar de gedichten zelf vullen de belofte van het geheel niet in.

In zijn jeugd heeft de Vlaming C.L. Kruithof (1935) vijf dichtbundels uitgebracht en vervolgens heeft hij decennialang als dichter gezwegen. Nu hij richting de tachtig gaat is hij weer productief geworden. Wat heet: Wunderkammer is sinds 2011 al de vijfde bundel in zijn tweede periode.

Aanvankelijk schiet je bij lezing van Erik Bindervoets De mond van de waarheid heus wel even in de lach, maar als je van dijenkletser naar dijenkletser gevoerd wordt, vergaat het lachen je al snel. Dat Bindervoet zijn talent zo vergooit...

Al valt weinig te ontdekken achter de relatief eenvoudige anekdotes in F. Stariks Door, toch is dit een rijke bundel, een weldaad van stemmen en stijlregisters Die rijkdom ligt aan de oppervlakte, schuilt in de schoonheid van het toevallige karakter van veel gedichten. Onverschillig gebeuren de dagelijkse dingen die pas een bijzonderheid worden als je er als de buitenstaander naar kijkt die hier aan het woord is.

Maar zingend van Mark Boog rust op talrijke tegenstellingen, zoals hoop en wanhoop, bestaan en niet bestaan, herinneren en vergeten, gezamenlijkheid en solipsisme. Tussen deze polen in beweegt zich zijn poëzie. Boog neemt je mee in een wankele wereld vol existentiële onzekerheid en twijfel, en dat doet hij trefzeker.

De vijfde bundel van Ruben van Gogh, Hier begint het leven, begint met een verdwijnpunt. Een bijna zinloos verdwijnpunt. Daarna nemen de gedichten in kracht toe. De Man van Taal toont zijn spierballen en doet zijn naam eer aan.

Soms is het een openbaring recht-voor-zijn-raap gedichten te lezen waarvan duidelijk is dat de dichter zijn pen op het puntje van zijn tong heeft. Zo zit dat bij John Schoorl in Lust for Life,diens vierde bundel.

Het lezen van een verzamelbundel als De 100 beste gedichten voor de VSB Poëzieprijs 2013, is als lopen door een museumzaal waarin een tijdperk is ondergebracht.