Recensies

Ivan Sacharov vindt het jammer dat Anne Nederkoorn in de bundel ‘Vitaal tussengeluid’ in onpersoonlijke taal juist een afstand schept: ‘Ook op papier kun je immers stilte – waarin tussengeluiden te horen zijn – wegpoetsen door te veel te praten.’

Herbert Mouwen bespreekt ‘Hier’ van PC Hooftprijswinnaar Eva Gerlach en constateert dat de lezer flink aan het werk moet: ‘De aanwezigheid van een anekdotische laag in de gedichten maakt haar gedichten in eerste instantie toegankelijk. Daarna kan het lezen en interpreteren van haar poëzie problemen geven.’

In de bloemlezing ‘Mateloos verlangen’ staan veelkleurige gedichten over diversiteit. De kwaliteit is wisselend volgens Kamiel Choi: ‘Er staan pamflettistische teksten in waar ik geen poëzie in zie, maar ook brokken taal die beklijven.’

In ‘Brandende kevers’ heeft Tomas Lieske zelf een keuze gemaakt uit eigen werk. Aede de Jong merkt op dat de bundel minder dient als verzameld werk, omdat de gedichten hernomen zijn. Over de thematiek van Lieskes poëzie zegt hij: ‘’Die is verrassend zwaar voor iemand die een derde van zijn oeuvre als ‘sterke verhalen’ betitelt.’’

Filip Rogiers debuteert als dichter met de bundel ‘Nagenoeg’. Douwe Wilts vindt dat de poëzie afstanden overbrugt: ‘In tijden van polarisatie laat Rogiers zien dat de twee kampen, de fatsoenlijken en de onfatsoenlijken in taal één kunnen zijn.’

In haar eerste recensie voor Meander bespreekt Britt Corporaal ‘Anker Kruis Hart’ van Sofie Verdoodt. Volgens haar leest de bundel als een puzzel: ‘Er is veel symboliek en niets is eenduidig. Het persoonlijke en het emotionele is altijd aanwezig, maar vaak verhuld. Dat maakt deze bundel ontzettend interessant.’

Debuteren als je de tachtig al bent gepasseerd, Anna van der Laan doet het met de bundel ‘Brief van een lichtmatroos’. Maurice Broere komt tot de slotsom dat het luchtig beschrijvingen zijn: ‘Verwacht geen cryptische en diep filosofische poëzie of allerlei vormexperimenten, maar toegankelijke gedichten in begrijpelijke taal.’

Hettie Marzak bespreekt de bundel ‘Voor je er iets in ziet’ van Marjet Cliteur, waarin volgens haar de angst overheerst: ‘Om die angst te kunnen constateren, zijn observaties nodig, waaruit vervolgens al dan niet juiste aannames gedaan worden. En die observaties, die vormen de kracht van deze bundel.’

Bart Moeyaert zit veertig jaar in het vak en om dit te vieren werd de bloemlezing ‘Dat alles over liefde gaat’ uitgegeven. Ester Naomi Perquin koos de gedichten uit. Peter Vermaat bespreekt de bundel: ''Moeyaert is een meester in het schrijven vanuit de inversie, de ontkenning van wat er zijn moet: hij maakt iets zichtbaar door te beschrijven wat er ‘niet’ is.''