Recensies

Kamiel Choi bespreekt ‘Hoe het werkt’, de nieuwste bundel van Nachoem Wijnberg. Een complexe bundel: ‘Poëzie schrijven die niet alleen over poëzie gaat, maar pretendeert de werking van poëzie te verklaren is een buitengewoon ambitieus project. Wijnberg is een dichter van het kaliber dat dit geloofwaardig maakt.’

Als je op zoek bent naar een overzicht van de stand van zaken in de Nederlandstalige poëzie, doe je er goed aan een editie van ‘Het Liegend Konijn’ aan te schaffen, zegt Maurice Broere. ‘De samensteller Jozef Deleu geeft je in dit blad een prachtige staalkaart van bekende en (nog) onbekende dichters.’

Onno-Sven Tromp ervaart de gedichten in ‘Zabriskie’, de nieuwste bundel van Peter Verhelst, als intens en overweldigend: ‘Met zijn fysieke en zintuiglijke taal creëert Verhelst voor zijn reizen zeven verschillende droomwerelden, waarin alles kraakt en zingt, alles smacht en jankt.’

‘Een engel van glas’ is de vijfde bundel van Ron Elshout. Hij gaat over tijdsbeleving, een thema dat je in een minder goede bundel kan doen gapen, maar in een bundel als deze met een hernieuwde blik doet kijken. Dood, bestaande en herinnerde liefde, cyclisch en lineair tijdverloop, het momentane dat voorbij is zodra je het ziet. Een recensie van Hans Puper.

Britt Corporaal vindt de tweede bundel van Yentl van Stokkum, ‘Winterbloeiers’ een prachtige bundel met een urgent gevoel: ‘De bundel schetst een wereld die ten onder gaat. De titel doet bovendien denken aan de vraag die Van Stokkum centraal lijkt te stellen in deze bundel: kunnen we nog wel gaan bloeien?’

Jeanine Hoedemakers ziet zichzelf bij het lezen van ‘Voetafdrukken’ van Jeannette Coppens als een toeschouwer. Ze wordt niet in de gedichten gezogen en staat vaak aan de kantlijn. Maar: ‘Het moet gezegd, haar gedichten houden mijn aandacht goed vast, ze boeien.’ Ze omschrijft de poëzie van Coppens als 'stevig zacht'.

Hettie Marzak beveelt ‘De donkere kamer’ van Aly Freije in samenwerking met fotograaf Annemarie van Buuren van harte aan: ‘Het is een bundel om te lezen en te herlezen, niet met de bedoeling om alles te kunnen duiden, maar om te genieten van de taal en de foto’s en je mee te laten trekken, het geheimzinnige verhaal in.’

Tom Veys vindt de gedichten in ‘Plek’ van Herman Rohaert mysterieus en duidend tegelijk. Hij ziet de dichter verschillende standpunten innemen en noemt dit een meerwaarde. Zijn conclusie na het lezen van de bundel : ‘Rohaert komt in deze bundel naar voren als een klassieke dichter die voortreffelijk en met melodieuze woordenschat een plek of een gevoel kan oproepen.’

In ‘Hé, waar zijn mijn kindjes? Nee, niet jullie, vrindjes, maar mijn echte kindjes!...’ van Robbert-Jan Henkes zijn Russische kindergedichten vertaald. Volgens Kamiel Choi is het een vrolijk boekje dat soms overtuigend inzicht geeft in de werkwijze van een poëtische vertaler.