Recensies

’Alle fonteinen’, het debuut van Vincent Van Meenen, is een zeer persoonlijke bundel. De dichter richt zich tot zijn aan alcohol verslaafde moeder, die hem liefde ontzegt. De harde realiteit is vervlochten met een surreële wereld. De strijd tussen afkeer en liefde voor zijn moeder is het overkoepelende thema. Een beeldrijke, intrigerende bundel. Een recensie van Janine Jongsma.

In de bundel ‘Hazenklop’ van Hanneke van Eijken, valt het Johan Reijmerink op hoezeer zij in verschillende gedichten toont hoe kwetsbaar we zijn in het vormgeven van ons leven. Volgens hem is de bedreigde hang naar de lichtheid van het bestaan de grondtoon van deze bundel. Hij concludeert: ‘Al met al heeft Van Eijken een intrigerende bundel geschreven, eigenzinnig en fris van toon.’

In 'De ontdekking van de nacht’ van Guy van Hoof is het leidmotief de tijd: tijd die aan ons voorbij holt, of een eeuwigheid kan duren, tijd ook die we willen tegenhouden en soms willen stopzetten. De observaties van de dichter nodigen uit tot stilstaan en bezinnen. Dat hij autobiografisch schrijft, versterkt dit effect. Een recensie van Janine Jongsma.

Marc Bruynseraede vindt dat de nieuwe bundel van Esohe Weyden, ‘Richtingloos navigeren’, een goed gestructureerde bundel is: ‘De gedichten lezen lekker, al roept de verstaanbaarheid wel eens wat vragen op. De thematiek is overwegend ik-gericht. De dichteres voert een gevecht met de taal en met zichzelf om in het reine te komen met een thematiek die haar toch overstijgt, in een nogal schimmig-intellectualistisch getint gedachtenspel.’

Om de sonnetten van Shakespeare te vertalen, moet je van goeden huize komen. Frans van Deursen wilde de sonnetten toegankelijker maken voor het grote publiek en vertaalde ze zelf. Dat de originele Engelse tekst ontbreekt is echter onbegrijpelijk. Van Deursen gaf zichzelf de opdracht om het rijmschema en het metrum trouw te blijven en dat is gelukt, maar de inhoud lijdt hier danig onder. Een longread van Peter Vermaat.

‘Het Liegend Konijn 2025/1’ staat weer vol met gloednieuwe gedichten, die bij dichters ‘uit het nest zijn geroofd’ door redacteur en samensteller Jozef Deleu. De formule die hij hanteert, is nog altijd succesvol. We bespreken werk van zowel gevestigde dichters als nieuw talent. In deze editie zijn ook gedichten opgenomen van twee medewerkers van Meander. Een recensie van Janine Jongsma.

De bloemlezing met ‘de 44 beste gedichten van de Herman de Coninckprijs’ noemt Taco van Peijpe ‘een uitgelezen veldboeket’. In zijn bespreking doet hij een poging om de grote verscheidenheid aan gedichten te tonen. Want, zo zegt hij: ‘Traditie en experiment, studiekost en luisterpoëzie, lyriek en prozapoëzie komen allemaal aan bod.’

Zeven bundels van Jan Kuijper (1947) zijn onderbracht in ‘Oorschelpen – Verzamelde sonnetten’. De bundels kwamen uit vanaf 1973 t/m 2001 en twee ervan werden bekroond met een poëzieprijs. Peter Vermaat merkt op dat Kuijper wel vaart bij het sonnet en zeker geen plezierdichter is: ‘Hoe rauw de evocatie van de gedichten soms ook mag zijn, door de streng volgehouden vorm houdt Kuijper alle emotie in een ijzeren greep.' Een longread.

In ‘Onze tijd in de ruimte’ van Jan-Paul Rosenberg, lijkt het volgens Ali Şerik ‘alsof je als een leeg blad aan deze poëzie moet beginnen’. Hij omschrijft het zo: ‘Rosenberg is als een abstract kunstenaar die de visuele referenties loslaat, woorden samenvoegt tot een nieuwe waarheid. Hij laat de lezer graag ploeteren tussen de punten. Hij heeft veel te vertellen, maar blijft een tovenaar die zijn trucs niet prijsgeeft.’